Δεν παίζει ρόλο ούτε με ποια εταιρεία ταξιδεύουν, ούτε και σε ποιο τύπου αεροσκάφους βρίσκονται. Δεν έχει σημασία αν πλήρωσαν ακριβά για την business class, ή πηγαίνουν με εξαργύρωση μιλίων, ή αν βρήκαν ευκαιρία με 9,99 ευρώ. Αδιάφορη επίσης η εθνικότητα, το φύλο, η οικονομική ή κοινωνική κατάσταση. Για τους επιβάτες αεροπλάνων ο λόγος. Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότεροι επιβάτες που ταξιδεύουν με αεροπλάνα, δείχνουν μια ασυνήθιστη απειθαρχία και ασέβεια προς τους κανονισμούς ασφαλείας της αεροπλοϊας. Αεροσυνοδοί σε απόγνωση να τους παρακαλούν να συμμορφωθούν στα αυτονόητα. Και δε μιλάμε για κάποιους χαρούμενους αλλά συνήθως μεθυσμένους Βρετανούς, που πηγαίνουν για διακοπές στη Μαγιόρκα και κάνουν την καμπίνα του αεροσκάφους “καλοκαιρινή”. Μιλάμε για το “νορμάλ” κόσμο. Άλλοι ανοίγουν κινητά όποτε θέλουν, άλλοι σηκώνονται ενώ είναι αναμμένη η ένδειξη για δεμένες ζώνες ασφαλείας κ.α Το χειρότερο όλων είναι με την προσγείωση. Το αεροσκάφος ακόμη τροχοδρομεί και οι μισοί έχουν σηκωθεί, κατεβάζουν βαλίτσες από τα ντουλάπια, ντύνονται ή ξεντύνονται. Αεροσυνοδοί σε κατάσταση αλλοφροσύνης να φωνάζουν να καθίσουν κάτω μέχρι την τελική στάθμευση. Η φωτογραφία που βγάλαμε είναι ένα απλό δείγμα για κάτι που συμβαίνει στις περισσότερες πτήσεις. Το αεροσκάφος μόλις έχει “πατήσει” διάδρομο και χρειάζεται τουλάχιστον ένα πεντάλεπτο μέχρι να φτάσει στο τέρμιναλ. Κι όμως οι περισσότεροι επιβάτες είναι σηκωμένοι ή ετοιμάζονται να σηκωθούν, παρά τις φωνές και εκκλήσεις των αεροσυνοδών. Κατά τη γνώμη μας αυτές οι συμπεριφορές έχουν σχέση με την ψυχολογία του κόσμου. Σαν να υφίσταται μια αόρατη και λευκή “επανάσταση” των ανθρώπων. Τόσο στους συνεχόμενους εξονυχιστικούς ελέγχους των αεροδρομίων, ή ακόμη και στο άγχος και την ψυχολογική πίεση που μπορεί να βγάζει η στενή καμπίνα, αφού νιώθεις εγκλωβισμένος και θέλεις να βγεις υποσυνείδητα το γρηγορότερο. Ότι κι αν συμβαίνει, είναι γεγονός πως η απειθαρχία πέτυχε μια ακόμη περήφανη νίκη ενάντια στην ασφάλεια…