Κείμενο – φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Γαϊτανάκη
Σε μία προσπάθεια αναζήτησης μίας διαφορετικής, οικογενειακής, ημερήσιας εξόρμησης στη φύση, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τον καταρράκτη Τραχωνίου ή Λειβαδίτη.
Με αφετηρία την πόλη της Θεσσαλονίκης και κινούμενοι επί της Εγνατίας Οδού κατευθυνθήκαμε προς την πόλη της Δράμας. Προσπεράσαμε «πειρασμούς» όπως η Λίμνη Βόλβη, η Αμφίπολη ή το Παρανέστι και μετά από δυόμιση περίπου ώρες, φτάσαμε στο χωριό Λειβαδίτης του Νομού Ξάνθης. Τα δεκαπέντε λεπτά οδήγησης μέσα στο δάσος της Οροσειράς της Κεντρικής Ροδόπης, στα 1.250 μέτρα υψόμετρο, ήταν αρκετά για να φτάσουμε στο σημείο όπου ξεκινάει το μονοπάτι για τον καταρράκτη.
Κατηφορίσαμε το σηματοδοτημένο μονοπάτι μήκους δύο χιλιομέτρων που είναι χαραγμένο σε μία δασωμένη, με πανύψηλα δέντρα, πλαγιά. Μετά από κατάβαση περίπου 350 μέτρων μέσα στο πυκνό δάσος, προσεγγίσαμε το ποτάμι. Περάσαμε ένα γραφικό γεφυράκι και φτάσαμε στο τέρμα του μονοπατιού, στο μπαλκόνι, όπως λένε, από όπου έχεις τη δυνατότητα να δεις και να θαυμάσεις ολόκληρο τον καταρράκτη.
Ομολογουμένως ο Λειβαδίτης αποτελεί έναν εντυπωσιακό καταρράκτη, καθώς βρίσκεται σε μία δυσπρόσιτη περιοχή, καλά κρυμμένος μέσα στα βράχια, τα οποία έχει σμιλεύσει η συνεχής ροή του νερού. Το νερό πέφτει από ύψος άνω των σαράντα μέτρων, σε ένα μικρό φαράγγι, ευνοώντας την πλούσια βλάστηση στις σχισμές των βράχων που το περικλείουν. Ο ήχος του σε συνδυασμό με τον αχνό που δημιουργείται πραγματικά σε αναζωογονεί. Επιστρέφοντας και ακολουθώντας πάντα τις ξύλινες πινακίδες, κάναμε μία μικρή παράκαμψη για να δούμε από μακριά και τον μικρό Λειβαδίτη.
Η υπόλοιπη ανάβασή μας έγινε με αργούς ρυθμούς παρατηρώντας όλα εκείνα τα μικρά θαύματα που κάνουν μία διαδρομή στη φύση μοναδική. Μάλιστα στα μισά της διαδρομής καθίσαμε να ξεκουραστούμε σε ένα από τα ξύλινα παγκάκια που υπάρχουν διάσπαρτα κατά μήκος του μονοπατιού και αφουγκραστήκαμε τους ήχους του δάσους. Τους ίδιους ήχους που ακούς σε όλα τα δάση, ακόμα και σε αυτό που βρίσκεται δίπλα σου. Αέρας, νερό, δέντρα, φύλλα, νωπό έδαφος, πουλιά και ζώα, συντελεστές μιας παράστασης που ασταμάτητα δίνει η φύση για όλους τους επισκέπτες. Αύριο είναι η επόμενη. Πάμε;
