Κείμενο- Φωτογραφίες: Βάσω Τζιτζικάκη
Όταν σκεφτόμαστε την Κωνσταντινούπολη, έρχονται διάφορα πράγματα στο μυαλό μας. Είναι μία πόλη η οποία μας προκαλεί πολλά συναισθήματα, από ιστορικής άποψης, από θρησκευτικής, από κοινωνικής ακόμη και από πολιτιστικής.
Όμως αυτές οι σκέψεις έρχονται μόνο στους Έλληνες λόγω του ιδιαίτερου δεσίματος τους με την Πόλη ή αυτός ο μυστήριος συναισθηματισμός που δημιουργεί είναι αποτέλεσμα της ενέργειας που απορρέει και βιώνουν το ίδιο και άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων;
Πέραν των όσων θα μπορούσαν να γραφούν για την Κωνσταντινούπολη, τα οποία είναι τόσο πολλά και τόσο πλούσια που δεν αρκούν ποτέ όσα και να ειπωθούν.. «ο αέρας» της Κωνσταντινούπολης είναι ιδιαίτερος και διαφορετικός, το ανατολίτικο στοιχείο αιωρείται και συνεπαίρνει με κάθε ευκαιρία τον επισκέπτη.. τα χρώματα, οι μυρωδιές και τα ακούσματα είναι τα τρία βασικά στοιχεία που κάνουν έντονο αυτό που ο λαός μας αποκαλεί «ανατολίτικο». Η θέα του Βοσπόρου σε συνδυασμό με το χαρμάνι του τούρκικου καφέ ακούγοντας τους ξεχωριστούς μουσικούς ήχους που μαγεύουν και τον πιο «δύσπιστο» και πολλές φορές «κακοπροαίρετο» επισκέπτη είναι μία εικόνα που χαράζεται στη μνήμη και τη θυμάσαι για όσα χρόνια κι αν περάσουν μέχρι να ξαναπάς στην Πόλη.
Όμως, τα χρώματα των μπαχαρικών και των τσαγιών στην Αιγυπτιακή αγορά, των υφασμάτων στο Καπαλί Τσαρσί και των σιροπιαστών στην Ταξίμ είναι ένας συνδυασμός που θυμίζει αναμφισβήτητα Κωνσταντινούπολη και που πουθενά στην Ευρώπη δεν μπορείς να βρεις κάτι που να συγκρίνεται έστω και στο ελάχιστο με αυτό το συναίσθημα που σε ταξιδεύει και που κάθε φορά που το αναπολείς σου έρχεται ένα χαμόγελο τόσο έντονο που δεν μπορείς να κρύψεις.
