Κείμενο-φωτογραφίες: Μαίρη Α. Γρηγοριάδου
Η ανάγκη να ‘ξορκίσουμε’ τη μελαγχολία της πρώτης μέρας του φθινοπώρου, μας οδήγησε στη Χαλκιδική, την αιώνια αγαπημένη των Θεσσαλονικέων! Με τον ήλιο στο πλευρό μας και τη διάθεση σιγά σιγά να ανεβαίνει, φτάσαμε στην Άφυτο. Γιατί στην Άφυτο;
Για όσους δεν γνωρίζουν, η Άφυτος είναι ένα από τα πιο όμορφα και γραφικά χωριά της Χαλκιδικής. Ειδυλλιακά χτισμένη πάνω σε βράχο, το φυσικό της μπαλκόνι προσφέρει απλόχερα εκπληκτική θέα στον Τορωναίο κόλπο και τη Σιθωνία, το δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής. Εμείς όμως ανυπομονούσαμε να νιώσουμε τη θάλασσα και έτσι κατευθυνθήκαμε στην παραλία. Η κίνηση στα δρομάκια αρκετή, με άλλους τουρίστες να απολαμβάνουν τη βόλτα τους στα γραφικά στενά και άλλους να κατηφορίζουν στη θάλασσα είτε στήνοντας τις ομπρέλες τους είτε προτιμώντας τις ανέσεις του beach bar. Οι περισσότεροι ξένοι, χωρίς να λείπουν όμως και οι Έλληνες. Τα ζεστά, καταγάλανα νερά προσφέρουν ανέμελες ώρες με παιχνίδια στη θάλασσα. Ώρα να ανηφορίσουμε και να χαθούμε στα γραφικά δρομάκια του χωριού με τα όμορφα πετρόχτιστα σπίτια. Σύντομο προσκύνημα στην εκκλησία του Αγ. Δημητρίου και το μικρό εκκλησάκι του Αγ. Αθανασίου δίπλα στη θάλασσα.
Η βόλτα στο ‘μπαλκόνι’ της Αφύτου, είναι το πιο αποτελεσματικό χαλαρωτικό για τα μάτια και την ψυχή. Υπέροχα διαμορφωμένο με πέτρα, καθαρό, με καλοδιατηρημένα παγκάκια για να απολαμβάνουμε ανεμπόδιστα τη θέα της θάλασσας και όμορφες πινελιές τέχνης διάσπαρτες στη διαδρομή. Μιλάμε για τα ταπεινά δοχεία της φέτας, που καλλιτέχνες από όλη την Ελλάδα ζωγράφισαν μοναδικά, μετατρέποντας τα σε ιδανικό σκηνικό για τους φανατικούς των selfie, χαρίζοντας τους έτσι μια δεύτερη ζωή! Θα ξανάρθουμε…
