Του Σάκη Παπαδόπουλου

Εδώ και δεκαετίες η χώρα μας κερδίζει τις χειρότερες πρωτιές στις ευρωπαϊκές λίστες, όσον αφορά στο περιβάλλον. Στην προστασία, τον σεβασμό, την φροντίδα, τα έργα, όλα. Από τους χειρότερους σε όλα. Στην προστασία των δασών, τη διαχείριση των σκουπιδιών, των λυμάτων, των υδάτων, όλων. Αρνητικές πρωτιές που τις αντιμετωπίζουμε με μια εγκληματική ελαφρότητα, «έλα ρε και εδώ τελευταίοι;» καθώς δεν καταφέραμε να αναπτύξουμε την αντίστοιχη περιβαλλοντική κουλτούρα και συνείδηση . Να αγαπάμε δηλαδή το περιβάλουν όχι μόνο με λόγια αλλά με πράξεις. Κάθε πρωί για να πιούμε τον καφέ μας χρησιμοποιούμε τέσσερα και πέντε μικροπλαστικά, που τις περισσότερες φορές δεν καταλήγουν στον κάδο ανακύκλωσης. Λέμε όχι στο πλαστικό αλλά για τους άλλους.
Γι΄αυτό καταντήσαμε μια σκουπιδοχώρα. Σκουπίδια παντού. Στους δρόμους, στις παραλίες, στα δάση, στους αγρούς, παντού. Την ίδια ώρα τα σπίτια μας είναι τα πιο καθαρά που υπάρχουν στην Ευρώπη. Έτσι ήμαστε. Ας είναι το σπίτι μας καθαρό και τι μας νοιάζει τι υπάρχει έξω από την πόρτα μας.
Υπάρχει και η μόλυνση που δεν φαίνεται. Χημικά, λύματα κλπ, που πέφτουν ανεξέλεγκτα οπουδήποτε. Πολλές φορές γιατί δεν υπάρχουν οι υποδομές να τα απορροφήσουν.
Το να πιστεύουμε ότι δεν θα πληρώσουμε σκληρά αυτόν τον διαχρονικό ωχαδερφισμό για το περιβάλλον, είναι αφέλεια στα επίπεδα της βλακείας. Θα το πληρώσουμε σκληρά και πολύ σύντομα μάλιστα.
Δείτε τι γίνεται φέτος στις παραλίες μας που εδώ και χρόνια οι αμμουδιές έχουν γεμίσει από μικροπλαστικά και αποτσίγαρα. Η μόλυνση στη θάλασσα είναι πλέον εμφανής. Κάποιοι την περιγράφουν σαν αφρό στην επιφάνεια, κάποιοι σαν φυσαλίδες, κάποιοι σαν πλανκτόν. Πολλοί παραπονούνται για φαγούρα και κοκκινίλες στο σώμα. Κάποτε λέγαμε μια θάλασσα να την πιείς στο ποτήρι αλλά τώρα σε όλο και περισσότερες παραλίες η διαύγεια του νερού χάθηκε. Ήρθαν και οι μέδουσες και το σκηνικό συμπληρώθηκε. Πρώτη χρονιά βλέπεις τόσο κόσμο στην αμμουδιά και τόσους λίγους μέσα στη θάλασσα και όλοι φοβισμένοι. Ένας να φωνάξει μέδουσες και αναστατώνεται όλη η παραλία.
Φυσικά δεν φταίμε εμείς αλλά η κλιματική αλλαγή, δηλαδή οι άλλοι… Δεν φταίνε τα λύματα που ανεξέλεγκτα πέφτουν στη θάλασσα καθώς δεν υπάρχουν επαρκείς βιολογικοί καθαρισμοί και πολλοί από αυτούς που υπάρχουν υπολειτουργούν ή έχουν ξεπεράσει τις δυνατότητες τους. Ούτε τα λιπάσματα που με τις πρώτες βροχές καταλήγουν στη θάλασσα. Ούτε τα σκουπίδια που αφήνουμε στις παραλίες και καταλήγουν στο νερό με τον πρώτο αέρα. Ούτε η απίστευτη επιβάρυνση των παραλιών από μπητς μπαρ και άλλες παρόμοιες δραστηριότητες. Ούτε ο υπερτουρισμός που σε μια Χαλκιδική πρέπει να χωρέσουν όλα τα βαλκάνια και η ανατολική Ευρώπη.
Καμιά άλλη χώρα δεν παρέδωσε τον φυσικό της πλούτο, δηλαδή τις παραλίες της, αμαχητί στην τουριστική βαρβαρότητα, δηλαδή την υπερεκμετάλλευση και τον υπερτουρισμός λόγω της βουλιμίας στο εύκολο κέρδος.
Κάποτε λέγαμε «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει» και φουσκώναμε από περηφάνια. Σήμερα λέμε «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει» έτσι για να το λέμε. Σε πολύ λίγο θα λέμε «σαν τη Χαλκιδική δεν είχε…»