του Σάκη Παπαδόπουλου

Πολλοί τουριστικοί πράκτορες, μέσα στον εκνευρισμό και την αβεβαιότητα των ημερών, κάποιοι σε απόγνωση, κάνουν παράπονα για την δύναμη και τις ενέργειες των συλλογικών τους οργάνων. «Τι κάνουν οι Ενώσεις μας» φωνάζουν. Οι περισσότεροι είναι από αυτούς που εδώ και χρόνια δεν πάτησαν το πόδι τους σε κάποια γενική συνέλευση, δεν έλαβαν μέρος σε καμιά εκλογική διαδικασία, δεν πληρώνουν την πενιχρή συνδρομή τους. Είναι από αυτούς που νομίζουν πως τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου είναι κάτι σαν υπάλληλοι τους που εκτελούν πλημμελώς τα καθήκοντα τους, ενώ στην πραγματικότητα είναι εθελοντές που εργάζονται για το κοινό καλό, ένα ρόλο που οι φωνασκούντες αρνήθηκαν.
Ακόμη και τώρα στα δύσκολα, αντί να συσπειρωθούν γύρω από τις συνδικαλιστικές τους Ενώσεις, για να δώσουν θάρρος και κουράγιο στους επικεφαλής, αρκούνται σε ανούσια και ανώφελα «διαγγέλματα» που κάνουν από την σελίδες τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, νομίζοντας πως θα τα διαβάσει ο… Πρωθυπουργός.
Με τόσο χαμηλή συνδικαλιστική συνείδηση όλα αυτά τα χρόνια στον κλάδο. ήταν φυσικό να αποδυναμωθούν οι συνδικαλιστικές ενώσεις οι οποίες στο μεταξύ έγιναν πολλές, περισσότερες από όσες χρειάζονται, με ελάχιστα ενεργά μέλη η κάθε μία, αντί να υπάρχει μια και δυνατή. Με αποδυναμωμένες συνδικαλιστικές Ενώσεις, δύσκολα θα σε λάβει υπόψιν κάποια κυβέρνηση, όταν έξω από την πόρτα της συνωστίζονται δεκάδες άλλες πιο ισχυρές και πιο συσπειρωμένες από άλλους κλάδους που ζητούν τα δικά τους. Και στην Ελλάδα όπως ξέρουμε παίρνει αυτός που φωνάζει περισσότερο.
Στο μεταξύ, οι εκάστοτε κυβερνήσεις, διαχρονικά δεν θέσπισαν κάποιο ρόλο στις συνδικαλιστικές ενώσεις των τουριστικών πρακτόρων πχ να εκδίδουν τις άδειες των τουριστικών γραφείων και να ελέγχουν τη σωστή λειτουργία τους, που αυτό θα έδινε τα απαραίτητα έσοδα για να γίνουν οι Ενώσεις πιο ισχυρές. Αυτό το ρόλο το κράτος τον κράτησε για τον εαυτό του, μέσα από τις υπηρεσίες παλιότερα του ΕΟΤ και σήμερα του Υπουργείου Τουρισμού, υπηρεσίες που λόγω των παθογενειών του δημοσίου αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων.
Έτσι οι Ενώσεις έχοντας μηδαμινά έσοδα από τις συνδρομές των μελών τους, επιβιώνουν από τις χορηγίες αεροπορικών εταιρειών, συστημάτων κρατήσεων, ξενοδοχείων κλπ που και αυτές μειώνονται όσο οι Ενώσεις αποδυναμώνονται.
Ωστόσο ω γέγονε γέγονε. Τώρα οι ώρες είναι για τον κλάδο οι πλέον κρίσιμες στην ιστορία του. Πρέπει οι Ενώσεις να ενωθούν και όλοι οι τουριστικοί πράκτορες να συσπειρωθούν γύρω από αυτές. Να τις δώσουν δύναμη και πρωτίστως να δώσουν κουράγιο στους επικεφαλής που είναι αλήθεια πως προσπαθούν αλλά αν δεν έχουν από πίσω τους εκατοντάδες υποστηρικτές νιώθουν μόνοι και αδύναμοι.