Ρεπορτάζ: Omorfa Taxidia
Ένας περίπατος στο κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν είναι ποτέ, μα ποτέ βαρετός. Ίσα -ίσα θα λέγαμε πως είναι και συναρπαστικός. Υπό άλλες συνθήκες -που δεν θα βλέπαμε να εξευτελίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια- ίσως και να λέγαμε πως θα έπρεπε να “πουληθεί” οπωσδήποτε ως τουριστική ατραξιόν. Ο σαββατιάτικος περίπατος στην ηλιόλουστη ανοιξιάτικη Θεσσαλονίκη, επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά τους προβληματισμούς μας για την εικόνα αυτής της πόλης. Δεν πέσαμε από τα σύννεφα, αφού αυτά που είδαμε και φωτογραφήσαμε συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά στο κέντρο της. Μια απίστευτη συνολική εικόνα, που σου προκαλεί έντονα,ανάμεικτα και συνεχώς εναλλασσόμενα συναισθήματα. Χιλιάδες κόσμου να περπατά ανέμελα, να ψωνίζει, να πίνει καπουτσίνους. Κοριτσάκια ντυμένα στην τρίχα και με πανάκριβα κινητά να απολαμβάνουν στιγμές ανεμελιάς. Παντού μικρές ή μεγάλες μπάντες να παίζουν από ποντιακή λύρα και βιολιά μέχρι ροκιές με κιθάρες και ντραμς, ή να να χορεύουν ακόμη και το παλιομοδίτικο break dance ! Πλανόδιοι να πωλούν σαλέπια, σάμαλι, ροξ, κουλούρια, μπαλόνια, μαλλί της γριάς, καλαμπόκια, αλλά και τον περίφημο “Μάρτη” για το χέρι, για να μην μας κάψει ο ήλιος. Ένα ατελείωτο πανηγύρι, ένα ανοιχτό πάρτι, λες και Θεσσαλονικείς και επισκέπτες να θέλουν να ξορκίσουν με κάποιο τρόπο το κακό : Την οικονομική μιζέρια που ζούμε, σε συνδυασμό με τη συναισθηματική κατάθλιψη δηλαδή.
Εικόνες μοναδικές που σε κάνουν να λατρεύεις αυτή την υπέροχη πόλη για τη ζωντάνια της, αλλά και τον ερωτισμό που βγάζει με θέα το Θερμαϊκό. Και εκεί που εκστασιάζεσαι με το κλίμα και νιώθεις περήφανος, ξαφνικά αρχίζεις να τρως τα χαστούκια και τις φάπες χωρίς σταματημό. Εισαγόμενοι εκ Βαλκανίων επαγγελματίες επαίτες, “ανάπηροι” κάθε είδους, ξυπόλυτοι άστεγοι να είναι διασκορπισμένοι παντού ! Λες και ο ουρανός έβρεξε δεκάδες ψυχές ενός κατώτερου θεού. Στο κεντρικότερο σημείο της Θεσσαλονίκης την Πλατεία Αριστοτέλους, μια γιαγιά να έχει γίνει κυριολεκτικά “ένα με τα σκουπίδια” και με την εικόνα του Χριστού δίπλα της, επί ώρες σκυμμένη να ζητά χρήματα επειδή έχει καρκίνο. Ίσως και “να πουλάει παραμύθι”. Ελάχιστοι την παρατηρούν, οι περισσότεροι δεν τη βλέπουν καν. Δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις πικρά με όλο αυτό το cult θέαμα, της γιαγιάς αλλά και της πόλης γενικότερα. Στο μεταξύ ο κόσμος που θέλει μια καθαρή πόλη κάνει τα πάντα για να την βρομίσει. Πετά ή παρατά οτιδήποτε τον βαραίνει, οπουδήποτε εκτός από εκεί που πρέπει.
Δεν ξέρεις αν πρέπει να αισιοδοξείς με τη συμπεριφορά του φαινομενικά χαρούμενου κόσμου, ή να σε πάρουν τα κλάματα με το ανθρώπινο πόνο και την εκμετάλλευση του από επιτήδειους. Ήμαστε πλέον μια μεγάλη και όμορφη παρέα. Αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα και δεν αντιδρούμε για ότι βλέπουμε, ότι ζούμε, ότι ακούμε ή μυρίζουμε. Σαν να το θεωρούμε μέρος της ζωής μας… Ότι πιο επικίνδυνο για το μέλλον της Θεσσαλονίκης και της κάθε Θεσσαλονίκης…