Κείμενο/Φωτογραφίες: Nicolas Economou Photography
Νεπάλ, μια χώρα εξωτική που την γνωρίζουμε όλοι για τα βουνά της! Είναι διάσημη για τις κορυφές μεγάλου υψομέτρου, που μέσα σε αυτές είναι και το Έβερεστ ή στην τοπική διάλεκτο Σαγκαρμάθα. Το Νεπάλ προσελκύει χιλιάδες ταξιδιώτες που έχουν ως σκοπό κυρίως την πεζοπορία και όλα τα extreme sports. Από καταβάσεις φαραγγιών και αναρρίχηση μέχρι και ελεύθερη πτώση ή πτήση με μικρά αεροσκάφη και αλεξίπτωτα πλαγιάς δίπλα στις γιγαντιαίες κορυφές. Πολιτισμικά επίσης η χώρα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς αποτελεί ένα μίγμα κουλτούρας. Υπάρχουν επιρροές από την Ινδία, την Κίνα αλλά και το Θιβέτ. Βέβαια στην χώρα υπάρχουν δεκάδες φυλές, κάποιες από τις οποίες ακόμη και σήμερα είναι προστατευμένες. Από άποψη θρησκειών κυριαρχεί ο Βουδισμός και ο Ινδουισμός.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το δίκτυο μονοπατιών στα ορεινά της χώρας, χωρίς απαραίτητα να μιλάμε για αυτά σε μεγάλο υψόμετρο. Η χώρα λόγω οικονομικών δυσκολιών (μια από τις φτωχότερες παγκοσμίως) δεν κατάφερε να επέμβει με υποδομές στις απομαρκυσμένες περιοχές. Είτε μιλώντας από άποψη ηλεκτρισμού, δρόμων ή και σχολείων. Έτσι τα χωριά μεταξύ τους ανέπτυξαν ένα πυκνό δίκτυο μονοπατιών τα οποία σήμερα αποτελούν τα τουριστικά μονοπάτια. Δυστυχώς ή ευτυχώς η επίδραση του τουρισμού μεταστρέφει τις κοινωνίες από αγροτικές και κτηνοτροφικές σε τουριστικές. Έτσι ο κάθε επισκέπτης στην χώρα μπορεί να ξεναγηθεί και να εξερευνήσει χωριά και μονοπάτια που δεν είναι απαραίτητα μέρες μακριά από τον πολιτισμό ή θέλει ειδική εκπαίδευση.
Η συνήθης διαδικασία είναι να ξεκινάει κανείς από κάποια μεγάλη πόλη με τοπικά μέσα μεταφοράς, κυρίως παλιά λεωφορεία και να τον αφήνει σε κάποιο χωριό ή έστω μικρό οικισμό πάνω στον δρόμο, στις κοιλάδες, που αποτελεί την αφετηρία των μονοπατιών. Από εκεί ξεκινάει ένα ταξίδι διαφορετικό για τον καθένα. Σιγά σιγά από τα πρώτα κιόλας μέτρα αρχίζει να αλλάζει η δομή των χωριών, όσο αλλάζει και το ανάγλυφο. Στα χωριά που είναι σε πιο ομαλό ανάγλυφο χτισμένα, υπάρχει μεγάλη αυλή και απόσταση μεταξύ των σπιτιών. Αρκετές αποθήκες αλλά ίσως και δρόμοι. Στα χωριά που στέκονται πάνω στις απόκρημνες πλαγιές τα σπίτια είναι πολύ κοντά χτισμένα το ένα δίπλα ή πάνω στο άλλο.
Μετά από τις πρώτες ώρες πεζοπορίας ανάμεσα σε δάση και ξέφωτα με θέα τις χαράδρες αλλά και τα ψηλά βουνά συναντάς και τα πρώτα χωριά χωρίς ρεύμα. Χτισμένα σπίτια με απλές πέτρες και άχυρο, μαγειρεύοντας με ξύλα τα οποία κόβονται από το δάσος παραδίπλα και ζώντας πραγματικά την ανακύκλωση. Είτε αφορά τα απορρίμματα είτε το νερό. Εκεί σιγά σιγά είναι που κάνουν την εμφάνιση τους και τα πρώτα lodges, τα οποία είναι κάτι σαν πανδοχεία πάνω στα μονοπάτια. Με βασικές παροχές, όπως ένα μικρό δωμάτιο 2Χ2 για δυο άτομα έχει μόνο δυο μικρά κρεβάτια και μια ξύλινη πόρτα. Κάποιες φορές υπάρχουν και δωμάτια με βρύση ή και τουαλέτα τα οποία είναι πολύ ακριβά. Όσο για την καθαριότητα, όλως παραδόξως είναι αρκετά καθαρά αν και λίγο πρωτόγονα.
Στα lodge βρίσκει κανείς από είδη παντοπωλείου, φαγητό, σουβενίρ μέχρι και φαγητό για δυτικούς όπως μπέργκερ. Τα lodges αποτελούν και σημείο συνάντησης πολλών περιπατητών για να ανταλλάξουν πληροφορίες ή και για να σχηματίσουν κοινά γκρουπάκια. Σε κάποια από τα πιο οργανωμένα υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα αλλά πολλές φορές και wifi.
Στα μεγάλα χωριά και σε αυτά που υπάρχει checkpoint πολλές φορές υπάρχει και ιατρός. Τα checkpoint είναι έλεγχοι κατά τη διάρκεια της διαδρομής για να γνωρίζει το κράτος σε πιο σημείο βρίσκεται ο κάθε ταξιδιώτης. Βέβαια αυτό το σύστημα δεν είναι δωρεάν και είναι υποχρεωτικό σε πολλά μέρη, κυρίως στα εθνικά τους πάρκα όπου χρειάζεται και άδεια εισόδου. Σε κάποιες από τις περιοχές με τις φυλές, το αντίτιμο είναι αρκετά υψηλό, ακόμη και για έναν καλά αμειβόμενο εργαζόμενο σε κάποια δυτική χώρα.
Κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας, πολύ συχνά βλέπει κανείς και τους αχθοφόρους, που απαρτίζονται κυρίως από την φυλή των Σέρπα και κουβαλούν τις αποσκευές περιπατητών ή προμήθειες αποστολών. Δυστυχώς πολλές φορές υπάρχουν παιδιά αχθοφόροι.
Πέρα από το φυσικό κάλος των Ιμαλαΐων, των δασών που γίνονται πυκνές ζούγκλες, τη θέα των χωριών και των κοιλάδων από ψηλά, την φύση με τα ρυάκια αλλά και με τα ζώα και πουλιά αυτό που σου μένει είναι η καρδιά των ανθρώπων. Είτε φας σε κάποια από τα lodges τις τοπικές λιχουδιές όπως τα μόμο, είτε σε προσκαλέσει κάποιος μέσα στο σπίτι ή την αυλή του, πάντα θα είναι χαμογελαστοί, παρά τις δυσκολίες. Απλόχεροι και φιλικοί σε όλους, ακόμη και όταν δεν έχουν τι να σου προσφέρουν θα σου δώσουν το ψωμί τους χωρίς να αποζητούν κάποιο αντάλλαγμα. Είναι μια διαφορετική πάστα ανθρώπων, είναι οι άνθρωποι του βουνού που σε κοιτάζουν όχι στην τσέπη αλλά στα μάτια και την καρδιά σου.
