Κείμενο: Βάσω Τζιτζικάκη
Τα πανέμορφα τετράποδα που φημίζονται για τα υπέροχα μάτια τους, την ανεξαρτησία τους και το χνουδωτό τρίχωμα τους, έχουν πολλούς λάτρεις οι οποίοι έχουν ιδρύσει μουσεία σε πολλά μέρη του κόσμου προς τιμήν τους. Στην πόλη Βόρνεο της Μαλαισίας, που το όνομα της σημαίνει «γάτα», δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει σχετικό μουσείο αλλά και πολλά αγάλματα σε διάφορα μέρη της που έχουν γίνει πόλος έλξης τουριστών. Το μουσείο περιγράφει την ιστορία, τις πεποιθήσεις αλλά και τους θρύλους που υπάρχουν σχετικά με τις γάτες. Άλλωστε, υπάρχει και ράτσα γάτας Μαλαισίας, για την οποία υπάρχει και ερευνητικό κέντρο στην πόλη.
Στη Λιθουανία και συγκεκριμένα στην πόλη Šiauliai αλλά και στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας υπάρχουν επίσης μουσεία γατών που περισσότερο εστιάζουν στην τέχνη γύρω από αυτές και σε πίνακες ζωγραφικής που απεικονίζουν όμορφα αιλουροειδή.
Στη πρωτεύουσα της Λευκορωσίας το Μινσκ, αλλά και στη Βόρεια Καρολίνα των ΗΠΑ υπάρχουν μουσεία γατών, τα οποία όμως σε αντίθεση με τα προηγούμενα φιλοξενούν γατούλες, κυρίως αδέσποτες οι οποίες μπορούν να υιοθετηθούν από φιλόζωους επισκέπτες. Συγκεκριμένα, το μουσείο της Βόρειας Καρολίνας, παρουσιάζει πληροφορίες για τη γάτα της Αμερικής ενώ στο μουσείο του Μινσκ της Λευκορωσίας υπάρχει καφετέρια όπου μπορεί κανείς να πιει τον καφέ του με τη συντροφιά των φιλοξενούμενων από το μουσείο γατών.
Οι γάτες, ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων κοντά στον άνθρωπο, του προσέφεραν συντροφιά αλλά και τον βοηθούσαν στο να πιάνουν ποντίκια και με αυτόν τον τρόπο να τον προστατεύουν από διάφορες ασθένειες. Αυτό, το είχαν καταλάβει στη Ρωσία, ακόμη από την εποχή των Τσάρων. Η αυτοκράτειρα Ελισάβετ, κόρη του Μεγάλου Πέτρου, υπέγραψε διάταγμα όπου έδινε εντολή να βρεθούν οι μεγαλύτερες και πιο ικανές στο να πιάνουν ποντίκια γάτες προκειμένου να διαφυλάξουν την αυλή της εξοχότητάς της που διέμενε στο Ερμιτάζ, πιάνοντας τα ποντίκια. Σήμερα, με την επίσκεψη στο Μουσείο του Ερμιτάζ έχει κανείς την ευκαιρία να δει τους απογόνους εκείνων των γατών που διαμένουν μέχρι και σήμερα στις αυλές των ανακτόρων και αποτελούν όχι μόνο σύμβολο αλλά και διαφήμιση στους εκατομμύρια τουρίστες που το επισκέπτονται κάθε χρόνο αφού απεικονίζονται σε καρτ ποστάλ, μαγνητάκια και σε διαφόρων ειδών σουβενίρ που μπορεί να αγοράσει κανείς στο μουσείο.
Τα οικόσιτα αυτά ζωάκια ήταν ανέκαθεν κοντά στον άνθρωπο αφού στην αρχαία Αίγυπτο, ξύριζαν τα φρύδια τους ως ένδειξη πένθους όταν πέθαινε η γάτα της οικογενείας. Βέβαια, υπήρχαν περίοδοι όπου οι γάτες μόνο επιθυμητές δεν ήταν, όπως για παράδειγμα στη Μεσαιωνική Ευρώπη όπου θεωρούνταν ότι συνδέονταν με την μαγεία. Μέχρι και σήμερα υπάρχουν προκαταλήψεις περί του μαύρου χρώματος τους και της κακοτυχίας που αυτό φέρνει. Όμως, οι λάτρεις τους φρόντισαν να φτιάξουν διάφορα «καταφύγια» σε όλα αυτά τα μουσεία που παρουσιάζουν και εξυμνούν την ύπαρξη τους. Άραγε, στη μάχη τους με τους σκύλους, έχουν βγει νικητές; Άραγε, οι σκύλοι, έχουν περίεργα μουσεία να φιλοξενούνται;…
