Αποστολή: Τασούλα Κυριακίδου
Η Κωνσταντινούπολη είναι για μένα, όπως και για πολλούς Έλληνες και ξένους, αγαπημένος προορισμός. Την επισκέφθηκα μέσα σε μια βδομάδα δύο φορές, τη μία διερχόμενη και τη δεύτερη για ένα τριήμερο. Είναι ολοφάνερο ότι η εικόνα σε ό,τι αφορά τους επισκέπτες έχει αλλάξει ριζικά. Τόσο στο αεροδρόμιο όσο και στους δρόμους της πόλης, οι Έλληνες και οι Ευρωπαίοι τουρίστες έχουν μειωθεί δραματικά, ενώ κυριαρχεί η παρουσία Αράβων, Αιγυπτίων και γενικότεραυπηκόων από μουσουλμανικές χώρες.
Μία Ελληνίδα ξεναγός, η οποία ζει και εργάζεται στην Κωνσταντινούπολη, ξεναγώντας ελληνικά γκρουπ εδώ και πολλά χρόνια, μου επιβεβαίωσε αυτή την εικόνα. Μέχρι πριν από δύο χρόνια, από τον Μάρτιο μέχρι τον Σεπτέμβριο οι αφίξεις των Ελλήνων ήταν τόσο πολλές, και για πολυήμερες εκδρομές μάλιστα, που η ίδια δεν προλάβαινε να αδειάσει βαλίτσες πηγαίνοντας από το ένα γκρουπ για το άλλο. Τώρα εργάζεται μετά βίας για τρεις με τέσσερις εκδρομές τη σεζόν, και το κοινό τους είναι κυρίως αυτό που θα ακολουθήσει σε κάποια πόλη τον πατριάρχη, όπως πρόσφατα στη Σμύρνη κλπ.
Φαίνεται πως η κρίση δεν είναι ο μόνος λόγος για το φαινόμενο αυτό. Ο φόβος για τρομοκρατικά χτυπήματα ή για ταραχές στην Κωνσταντινούπολη είναι αυτό που κρατάει τους Έλληνες μακριά. Ένας φόβος κατανοητός ίσως, αλλά όχι απόλυτα δικαιολογημένος. Ναι, το κλίμα μετά το πραξικόπημα του καλοκαιριού έχει αλλάξει, το αισθάνεται κανείς στην ατμόσφαιρα. Αλλά αυτό αφορά την πολιτική κατάσταση της χώρας και όχι την ασφάλεια ή τη σωματική ακεραιότητα των τουριστών. Ο δημόσιος χώρος, πράγματι, κατακλύζεται από σημαίες και συνθήματα, όπως αυτό σε ένα τεράστιο πανό στο κέντρο της πόλης που γράφει: «Είμαστε πατριώτες, είμαστε Τούρκοι, δεν περνάει η τρομοκρατία» και άλλα παρόμοια. Ωστόσο αυτά προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση και καθόλου δεν αισθάνθηκα να δημιουργούν ένα κλίμα απειλητικό για τον επισκέπτη. Και σε καμία περίπτωση τόσο απειλητικό, ώστε να σκεφτώ να αποφύγω ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη.