Κείμενο – φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Γαϊτανάκη
Με διάθεση για ημερήσια εξόρμηση και την απαραίτητη επαφή μας με τη φύση, αναχωρήσαμε ένα πρωινό από τη Θεσσαλονίκη για την τοποθεσία Πλατανόραμα στο Ζαγκλιβέρι Θεσσαλονίκης (44 χιλιόμετρα). Με αφετηρία το πανέμορφο αυτό σημείο ξεκινήσαμε μία δίωρη πεζοπορία για το Φαράγγι Σκάλας.
Κατευθυνόμενοι αντίθετα από την ροή του νερού και παράλληλα με το ποταμάκι, το οποίο χρειάστηκε να διασχίσουμε αρκετές φορές, ανηφορίσαμε στους πρόποδες των Ανατολικών πλαγιών του Χορτιάτη. Πήραμε αγροτικούς δρόμους μέσα από καλλιεργήσιμες εκτάσεις χαϊδεύοντας νοητά τα χρυσοπράσινα χαλιά από βλαστάρια σιτηρών μέχρι που φτάσαμε σε ένα ξύλινο κιόσκι δίπλα στο παρεκκλήσι του Αγίου Ραφαήλ.
Εκεί δύο στοίχοι του Οδυσσέα Ελύτη μας καλωσόρισαν και μας προσκάλεσαν να ξεκουράσουμε, να ξεδιψάσουμε και να δώσουμε τροφή σε σώμα και πνεύμα.
«…Και πλάι απ’ το νερό που στάζει συλλαβίζοντας
Ένα πελώριο φυτό κοιτάει κατάματα τον ήλιο!»
Σκεπτόμενοι πόσο οι στίχοι αυτοί περιγράφουν το τοπίο συνεχίσαμε την πορεία μας έχοντας πλέον ως θέα κατάφυτες και απόκρημνες πλαγιές, για να φτάσουμε μετά από περίπου ένα χιλιόμετρο στο Φαράγγι Σκάλας.
Ομολογουμένως εκπλαγήκαμε ευχάριστα από την πλούσια βλάστηση και την αφθονία της φύσης. Δίπλα στο νερό υπάρχουν θεόρατα πλατάνια που σε συνδυασμό με τους μεγαλόπρεπους σμιλευμένους από το νερό βράχους και τους καταρράκτες, δημιουργούν εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς. Σε αυτό το δημιούργημα συνέβαλε και η ανθρώπινη παρέμβαση δεδομένου ότι αρχικά ήταν ένα ρέμα με έντονη ροή. Πολλές δεκαετίες πριν χτίστηκαν διαδοχικά φράγματα, σαν σκαλοπάτια, για να ανακόψουν τη ροή του νερού δημιουργώντας μικρούς καταρράκτες και λιμνούλες.
Όπως ήταν αναμενόμενο η φύση βρήκε ευκαιρία να κάνει κτήμα της τις ανθρώπινες αυτές παρεμβάσεις και σιγά σιγά να τις ενσωματώσει στο τοπίο δημιουργώντας ένα πανέμορφο σκηνικό. Ένα σκηνικό που διαφοροποιείται ανάλογα με τις εποχές γράφοντας κάθε τόσο και ένα νέο ποίημα.
