Καθώς βιώνουμε τον επίλογο του φετινού καλοκαιριού, στο μυαλό παρελαύνουν εικόνες και σκέψεις από αυτό που ζήσαμε τους τελευταίους μήνες. Ήταν ένα καλοκαίρι που φάνηκε ατελείωτο. Ζεστό όσο καμιά άλλη χρόνια, όπως θα είναι αυτά που έρχονται λένε οι επιστήμονες. Το φετινό καλοκαίρι είχε λίγες χαρές και ξεγνοιασιά και περισσότερες αγωνίες και ενίοτε φόβο. Θλίψη για τις μεγάλες καταστροφές και τον πόνο που προκάλεσαν. Απογοήτευση και προβληματισμό όταν έβλεπες τους καπνούς να σκεπάζουν τον ήλιο και ας ήσουν χιλιόμετρα μακριά από τα πύρινα μέτωπα.
Τουριστικά ξεκίνησε ήσυχα και κορυφώθηκε τον Αύγουστο με την κίνηση να θυμίζει την προ πανδημίας εποχή. Σε πολλές περιοχές ο πολύς κόσμος δημιουργούσε δυσφορία θυμίζοντας πως κάποτε θα πρέπει και στην Ελλάδα να ξεκινήσει αυτό που λέγεται διαχείριση του προορισμού. Να χαλιναγωγηθεί η πλεονεξία που σκέφτεται μόνο το σήμερα και να επικρατήσουν λογικές και πολιτικές που θα αφορούν και το αύριο. Στον τουρισμό χίλιοι καλοί ΔΕΝ χωράνε, ούτε ισχύει η παροιμία που λέει «ας μπει ο πελάτης στο μαγαζί μου και ας αφήσει μόνο τη σκόνη του». Και αυτό γιατί στον τουρισμό η σκόνη έχει κόστος. Οι φυσικοί πόροι εξαντλούνται, και το περιβάλλον υποφέρει. Δίκτυα και υποδομές, που στη χώρα μας είναι μέτριες, δοκιμάζονται και συχνά δεν αντέχουν. Πόσοι αγωγοί έσκασαν και τα λύματα εμφανίστηκαν σε δρόμους και παραλίες, πόσες διακοπές ρεύματος και νερού ταλαιπώρησαν ντόπιους και παραθεριστές.
Φέτος βρήκαμε πολλές παραλίες διαφορετικές. Σε άλλες οι μέδουσες δεν σε άφηναν να μπεις στη θάλασσα, σε άλλες η διαύγεια του νερού χάθηκε, σε άλλες η μόλυνση που τη περιγράφουν άλλοι ως φυσαλίδες και άλλοι ως αφρούς ήταν εμφανής στην επιφάνεια της θάλασσας. Οι καμπάνες του κινδύνου χτυπούν πλέον με όλη τους τη δύναμη. Πρέπει να δράσουμε τώρα…
Αυτό και άλλα πολλά θα θυμόμαστε από αυτό το αργόσυρτο ατέλειωτο καλοκαίρι που δεν ήταν σαν όλα τα άλλα…
Αλήθεια εσείς τι έχετε να θυμάστε από το δικό σας καλοκαίρι;;;