Άποψη του Πάνου Γεωργιάδη
Όσοι ασχολούνται επιχειρηματικά με τον τουρισμό, ( ξενοδοχεία, τουριστικά γραφεία, μεταφορείς, ακόμη και ολόκληρες χώρες, περιφέρειες, πόλεις), έχουν “δύο δρόμους” για να υλοποιήσουν την τουριστική τους πολιτική. Ο πρώτος έχει κατεύθυνση ώστε να λάβει : “ Τα λίγα από τους πολλούς”, ενώ ο άλλος: “Tα πολλά από τους λίγους”.
” Τα λίγα από τους πολλούς”
Πρωτοπόρος, πρωτοστάτης, πρωτεργάτης, leader, δάσκαλος, professor, η Ελλάς ! Αυτός ο ευλογημένος τόπος, αυτή η χώρα που αναμφισβήτητα είναι -αν όχι η ομορφότερη- αλλά μια από τις ομορφότερες του κόσμου, με απίστευτα πλεονεκτήματα στο φυσικό περιβάλλον, κλίμα, ανθρώπους, γεωγραφική θέση, ιστορία, πολιτισμό κτλ, παρόλα αυτά καταδέχεται να ζητάει τα “λίγα από τους πολλούς”…
Πελάτης να μπει κι ότι να είναι. Αρκεί τα ετήσια στατιστικά νούμερα του Υπουργείου Τουρισμού να δείχνουν αυξητικές τάσεις. Έχουμε ένα πανάκριβο εκπληκτικό προϊόν και το χαρίζουμε σχεδόν τζάμπα. Έχεις πχ τις Καβουρότρυπες ή την ακτή Καρύδι στη Χαλκιδική, το Μπάλο και το Ελαφονήσι στη Κρήτη, αλλά και την Ελαφόνησο στην Πελοπόννησο, έχεις τα προικισμένα Κυκλαδονήσια και υα νησιά του Ιονίου, έχεις χιλιάδες μνημεία, κουζίνα που τρελαίνει κόσμο, έχεις ανθρώπους “ζεστούς”, έχεις, έχεις, έχεις…
Κι όμως είσαι φτηνιάρης, είσαι μέτριος στις παροχές, είσαι “λίγος”, είσαι κουτοπόνηρος ώστε να αρπάξεις ότι προλάβεις μέσα σε ενάμιση μήνα. Πολλές φορές είσαι και αδιάφορος στην τουριστική συμπεριφορά σου προς τον επισκέπτη. Δεν μπαίνεις καν στον κόπο να μάθεις και να ρωτήσεις τι πραγματικά θέλει, ή τι τον ευχαριστεί ή δυσαρεστεί. Τεμπέλικα και τυχοδιωκτικά, να γεμίσεις μια παραλία στριμώχνοντας όσο περισσότερες ξαπλώστρες κολλημένες τη μία δίπλα στην άλλη. Θέλεις το μπούγιο που θα δώσει τζίρο και γρήγορο κέρδος. Θέλεις την αναμπουμπούλα της πολυκοσμίας για να μπερδέψεις προς όφελός σου, κράτος και πελάτες.. Τσαπατσούλικες δουλειές παντού. Από τις υποδομές στα τριτοκοσμικά αεροδρόμια και λιμάνια, μέχρι τον βαριεστημένο, κακοπληρωμένο, αγέλαστο και θυμωμένο σερβιτόρο. Δυστυχώς αυτοί είμαστε. Πικρό, θλιβερό, τραγικό, άδικο, αλλά έτσι είναι.
Στις περισσότερες παραλίες που επισκεφτήκαμε φέτος, επικρατούσε η ίδια αισθητική: “Βολευτείτε όσοι περισσότεροι μπορείτε, παραγγείλετε κανένα καφέ και θα τη βρούμε την άκρη φιλαράκι ναούμε” .
Αποτέλεσμα; Ο τουρίστας που αφήνει μπόλικο χρήμα, έχει ήδη ενημερωθεί για την παραπάνω κατάσταση και εξαφανιζόλ, ώστε να κλείσει τις διακοπές του σε μέρη που έχουν σημαία τη φιλοσοφία: “Tα πολλά από τους λίγους”.
Εκεί ο κάθε πελάτης είναι μοναδικός, έχει ονοματεπώνυμο, έχει απαιτήσεις, έχει θέλω, αλλά έχει και γεμάτη τσέπη. Δεν κάνει εκπτώσεις, και δεν διαπραγματεύεται την ποιότητα των ιερών 5-10-20 ημερών ξεγνοιασιάς που δικαιούται αυτός και η οικογένειά του. Είναι διατεθειμένος να χρυσοπληρώσει, αλλά θέλει να περάσει καλά, απολαυστικά, αξέχαστα. Θέλει να χαλαρώσει ανθρώπινα σε μια παραλία, θέλει να δοκιμάσει ένα πιάτο ή ένα κρασί που θα έχει γεύση και μυρωδιά αυθεντικής Ελλάδας και σέρβις υψηλού επιπέδου. Θέλει έξω από το ξενοδοχείο του να μην τον περιμένει ο τρίτος κόσμος. Απλά είναι τα πράγματα. Πολλά θέλει, πολλά δίνει. Είναι η μειοψηφία του συνόλου των δέκα εκατομμυρίων τουριστών, στη ζυγαριά όμως έχει αφήσει και το περισσότερο συνάλλαγμα.
