Ο Ανδρέας είναι ο οδηγός τουριστικού λεωφορείου, το οποίο πραγματοποιεί οδική εκδρομή από την Ελλάδα για τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες την περίοδο των εορτών. Σαν κι αυτόν δεκάδες οδηγοί από άλλα ταξιδιωτικά γραφεία της χώρας. Τις περισσότερες -αν όχι όλες τις φορές- αυτοί οι οδηγοί ξεκινούν από την Ελλάδα γύρω στις 18-19 Δεκεμβρίου με τους εκδρομείς των οδικοαεροπορικών προγραμμάτων και επιστρέφουν οριστικά μετά τα Φώτα περίπου 8 Ιανουαρίου με τον ίδιο τρόπο. Οικογένεια; Χαλάρωση και ξεκούραση στην οικογενειακή θαλπωρή; Ψώνια και δώρα με τη σύζυγο και τα παιδιά τους; Μακρινά όνειρα όσα και τα χιλιάδες χιλιόμετρα που καταπίνουν στους Ευρωπαϊκούς δρόμους και 15-20 μέρες μακριά από το σπίτι. Είναι πολύ δύσκολο πράγμα το τιμόνι. Πολύ δύσκολο. Κι όποιος έχει αντίθετη άποψη, ας το δοκιμάσει έστω και για μια ημέρα. Και θα καταλάβει, τι σημαίνει μαρτύριο… Σωματικό αλλά κυρίως ψυχικό.
Ένα ατέλειωτο ψυχοσωματικό στρες και υπερένταση του εγκεφάλου, των ματιών, χεριών, ποδιών, αυτιών. Ακόμη πιο ύπουλος εχθρός η ακινησία, αλλά και η ρουτίνα των ατέλειωτων χιλιομέτρων. Για ώρες σφηνωμένος και ακίνητος. Οι περισσότεροι έχουν «κοιλιά Γερμανού» και αρκετά προβλήματα υγείας κυρίως σε σχέση με την καρδιά και το κυκλοφοριακό ( τόσο των δρόμων, όσο και του σώματός τους).
Όλα τα παραπάνω αντέχονται, αλλά το τελειωτικό όμως χτύπημα το δίνουμε εμείς οι ταξιδιώτες. Που θυμόμαστε μόνο τις υποχρεώσεις των άλλων και όχι τις δικές μας. «Οδηγέ, ζεσταινόμαστε, κρυώνουμε, βάλε να χορέψουμε, όχι αφήστε μας να κοιμηθούμε, σβήστε τα φώτα να χαλαρώσουμε λίγο, όχι ανάψτε τα να διαβάσουμε κάτι μέχρι να φτάσουμε. Δε θα κάνουμε στάση για τσιγάρο; Όχι να μην σταματήσουμε, αργήσαμε. Τι πάλι έντεχνα; Πολύ κουλτουριάρηδες γίνατε. Βάλε κάτι χαρούμενο, όχι μη βάζεις τίποτα, ησυχία θέλουμε.» Ο καθένας μας «το μακρύ και το κοντό του». «Εγώ που θα βάλω τη βαλίτσα μου; Γιατί δεν έχει άλλο χώρο; Τόσο μικρό λεωφορείο έβαλαν;» Με απαιτήσεις, γκρίνια και μόνιμα θέλω σε έναν εργαζόμενο που η μοναδική του δουλειά είναι να μεταφέρει ανθρώπους με ασφάλεια. Κι όμως αντί να αφήσουμε πίσω τα προβλήματα, τις έγνοιες και τα κόμπλεξ μας και να απολαύσουμε λίγες ημέρες ξεγνοιασιάς, εμείς αντίθετα “κουβαλάμε” τα παραπάνω μαζί με τις υπέρβαρες βαλίτσες μας… Η μικρογραφία και τα κύματα νεύρων και θυμού της Ελληνικής κοινωνίας ξετυλίγεται μέσα σε ένα τουριστικό λεωφορείο. Με κυματοθραύστες τον οδηγό ( που είναι ο εύκολος στόχος) αλλά και την αρχηγό.
Ναι υπάρχουν και κακομούτσουνοι οδηγοί, που για να γελάσουν πρέπει να τους γαργαλήσεις, κι αν… Ναι υπάρχουν αγενείς που δε λένε ούτε μια καλημέρα όταν μας δουν, ή ένα «καλώς ήλθατε στο χώρο μου». Υπάρχουν και κάποιοι που δεν προσέχουν όσο θα έπρεπε το λεωφορείο τους. Που συνήθως δεν είναι δικό τους, αλλά ανήκει στο αφεντικό που ίσως δεν τον καλοπληρώνει ή έχει να τον πληρώσει κάτι μήνες. Και τον εκδικείται με τον τρόπο του.
Υπάρχουν και αυτοί δυστυχώς, αλλά είναι ελάχιστοι. Εμείς οφείλουμε να κατανοήσουμε τους υπόλοιπους. Τους «καλούς».. Να σεβαστούμε το χώρο που μας δάνεισαν για λίγες ημέρες, αλλά κυρίως την ξένη περιουσία. Να βοηθήσουμε κι εμείς με τον τρόπο μας, να διεξαχθεί ένα ασφαλές και χαρούμενο ταξίδι. Προς όφελος όλων μας.
Και φυσικά μόνο καλό θα κάνουμε αν αφήσουμε ένα φιλοδώρημα στο τέλος, αποφεύγοντας τα μιζεριάρικα « Ε μωρέ ! αφού πληρώνεται… γιατί να του δώσω;» «Και τι έκανε μήπως; Σιγά το πράγμα. Αυτό και εγώ το κάνω. Εμένα μήπως στο γραφείο ή το εργοστάσιο εκτιμάει κανείς τη
δουλειά μου; Που δουλεύω σαν σκυλί από το πρωί ως το βράδυ; Και έχω συνεχείς μειώσεις μισθού; Σιγά μη χαλαλίσω τέτοια εποχή 3-5 ευρώ για έναν οδηγό…Οδηγέ πότε θα σταματήσουμε στα Swarovski της Βιέννης….;