Γράφει και φωτογραφίζει ο Πάνος Γεωργιάδης

Είναι πολύ δύσκολο άνθρωπος, να υπηρετεί άλλο συνάνθρωπο. Τι κι αν πληρώνεται για αυτό που κάνει; Μόνο όποιος το έχει ζήσει μπορεί να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να είσαι -ειδικά τη σημερινή σύγχρονη εποχή- ένας υπηρέτης άλλου ανθρώπου. Διότι τραβάς πολύ κουπί… Κι αν υπάρχουν χώρες που οι άνθρωποi το θεωρούν τιμή τους και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να είναι υποτελείς και να σε υπηρετούν, στην Ελλάδα το θεωρούμε μέχρι και υποτιμητικό να αποκαλούμαστε “υπηρέτες” ή ακόμη και “υπάλληλοι”. Το να είσαι υπάλληλος (ὑπό + ἀλλήλων) αντέχεται, αλλά να υπηρετείς είναι μάλλον δυσβάσταχτο. Όσο για τις αμοιβές τους ας μην το αναλύσουμε καλύτερα.
Στην πραγματικότητα ο “υπηρέτης” δεν είναι αυτό που νομίζουμε οι περισσότεροι, αφού από τα αρχαία χρόνια σημαίνει “βοηθός κωπηλάτη” . “Ἐρέσσω” σημαίνει: τραβάω κουπί. Από εκεί προκύπτει ο “ἐρέτης” (κωπηλάτης) και το “ἐρετμόν” (κουπί). Η πρόθεση “ὑπό” μας φανερώνει την ιδιότητα, του να είναι κάτι ή κάποιος “κάτω από” κάτι ή κάποιον. Επειδή στα πλοία κάποιοι ερέτες ήταν υπό τις διαταγές άλλων ανωτέρων τους ερετών, ονομάζονταν “ὑπηρέτες” (ὑπό + ἐρέτης). Έτσι η λέξη μεταφέρθηκε και στη στεριά και εννοεί αυτόν που δέχεται εντολές από ανωτέρους ώστε να φέρει την δουλειά του εις πέρας.
Στο “μεγάλο πλοίο” που ονομάζεται τουρισμός, ειδικά οι σερβιτόροι και οι καμαριέρες τραβούν πραγματικά το δυσκολότερο κουπί. Οι πρώτοι να είναι άψογοι στην εικόνα και το παρουσιαστικό τους, με χαμόγελο, ευγένεια, συμπεριφορά, εξυπηρέτηση και υπομονή στις όποιες λογικές ή παράλογες απαιτήσεις μας στο πρωϊνό, σε μια δεξίωση ή ένα πάρτι. Όσο για τις καμαριέρες, έχουμε ξαναπεί ότι δουλεύουν σκληρότερα από όλους μας, μέσα σε βρωμιά, σκόνη, μικρόβια, ανθυγιεινά χημικά, με τρομερή πίεση χρόνου ώστε να προλάβουν τις αφίξεις της ημέρας στο ξενοδοχείο. Μεγάλο κουπί τραβούν αυτοί οι άνθρωποι. Και τι ζητούν; Απλά λίγο σεβασμό στον αγώνα τους. Τόσο απλά.