Του Σάκη Παπαδόπουλου

Αν και η εποχή μας δεν προσφέρεται για γιορτές και πανηγύρια, εντούτοις καθημερνά ακούγονται δυνατά χειροκροτήματα. Είναι τόσο ειλικρινή και ενθουσιώδη που προκαλούν έντονη συγκίνηση. Είναι αυτά που απευθύνονται στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, που δίνουν μια κολοσσιαία και άνιση μάχη για να σώσουν ζωές από τον αόρατο εχθρό. Και τη δίνουν μέσα στο στόμα του λύκου, μέσα στα νοσοκομεία, εκεί που ο νέος κορωνοϊός κάνει πάρτι. Χιλιάδες από αυτούς σε όλο τον κόσμο έχουν μολυνθεί και εκατοντάδες έχουν χάσει τη ζωή τους. Όταν τελειώσει η μάχη, οι περισσότεροι θα είναι ψυχολογικά ράκη, κουρασμένοι αλλά περήφανοι πως έκαναν και πάλι το χρέος τους.
Και όμως, οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό κάνουν σήμερα αυτό που κάνουν πάντα, φυσικά με διαφορετική ένταση. Σώζουν ζωές, ανακουφίζουν από τον πόνο, δίνουν ελπίδα σε ασθενείς. Ωστόσο χρειάστηκε να έρθει η πανδημία για να ακούσουν τα χειροκροτήματά μας. Πριν τους είχαμε… χεσμένους, πλην των ίδιων των αρρώστων που κρέμονται από τα χείλη τους.
Υπακούοντας σε ένα παρανοϊκό σύστημα αξιών, πριν χειροκροτούσαμε με πάθος μια στρατιά ασήμαντων. Αθλητές που δεν ξέρουν να βάλουν πέντε λέξεις σε μια σωστή σειρά για να κάνουν μια πρόταση, καλλιτέχνες που δεν έχουν σχέση με την τέχνη αλλά με το life style, αμόρφωτοι και αδιάφοροι για την κοινωνία πολιτικοί που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι παχυλοί μισθοί και τα προνόμια, πάσης φύσεως κλόουν της τηλεόρασης που αυτογελοιοποιούνται με πάθος μπροστά στις κάμερες για να ανεβάσουν τα νούμερα τηλεθέασης. Τέτοιους και πολλούς ακόμη σαν και αυτούς χειροκροτούσαμε μέχρι να λιώσουν τα χέρια μας. Τους κάναμε πλούσιους και διάσημους και τώρα μας τρολάρουν ανεβάζοντας βίντεο από τα πολυτελή σπίτια τους, στέλνοντας μηνύματα συμπαράστασης. Εθισμένοι με την δημοσιότητα δεν αφήνουν να τους ξεφύγει καμιά ευκαιρία.
Όταν τελειώσει η πανδημία, τα φώτα της δημοσιότητας θα σβήσουν, και δεν θα βγαίνουμε πλέον στα μπαλκόνια να χειροκροτήσουμε. Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό θα συνεχίσουν να δίνουν τη μάχη τους απέναντι στις αρρώστιες και το θάνατο, παλεύοντας σε ένα διαλυμένο σύστημα υγείας που ενίοτε σκοτώνει, με μισθούς χαρτζιλίκι σε σχέση με αυτούς που παίρνουν οι ασήμαντοι.
Τα ερώτημα είναι τι θα κάνουμε εμείς; Θα επιστρέψουμε και πάλι στο γελοίο σύστημα αξιών που εμμονικά μας έχει επιβάλει η τηλεόραση και το διαδίκτυο ή πήραμε το μάθημα μας; Θα βγάλουμε λίγο κέρδος από αυτή τη μεγάλη ζημιά ή δεν καταλάβαμε τίποτε;
Ωστόσο θα πρέπει να καταλάβουμε πως μια κοινωνία που αποθεώνει τους ασήμαντους και αγνοεί τους σημαντικούς, δεν μπορεί να αισθάνεται σίγουρη.