του Στράτου Σιμιτζή (Δημοσιογράφου-Συγγραφέα)
Τη δεκαετία του ’50 ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, πολιτικός άνδρας διορατικός και προνοητικός, άλλωστε διοικείν σημαίνει εν πολλοίς προνοείν, έδωσε εντολή να σχεδιαστεί η “εξόρμηση” για την ανάδειξη και προβολή του ελληνικού τουρισμού.
Ο σχεδιασμός προφανώς μεταξύ άλλων προέβλεπε τη σύσταση ειδικού οργάνου που θα διαχειριζόταν τα ζητήματα τουρισμού δηλαδή τον Ε.Ο.Τ., αλλά και την ανέγερση δικτύου ξενοδοχείων “Ξενία” σε επιλεγμένες με τουριστικό ενδιαφέρον περιοχές.
Λεπτομέρειες ή άλλα στοιχεία με ποια κριτήρια επελέγησαν οι περιοχές όπου ανεγέρθηκαν “Ξενία” δεν γνωρίζω, όμως η περιοχή Παλιούρι-Κασσάνδρας όπου ανεγέρθη το ομώνυμο “Ξενία” ήταν προσωπική επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος, “πέταξε” με ελικόπτερο επάνω από την ευρύτερη περιοχή της Κασσάνδρας και επέλεξε το γραφικό όρμο με τις εκπληκτικές φυσικές ομορφιές για την ανέγερση του “Ξενία”. Ήταν μια περιοχή με θαυμάσια γαλάζια θάλασσα και “ασημένια” αμμουδιά πραγματικό “ακατέργαστο” διαμάντι, που περίμενε την αξιοποίησή του. Για τη ιστορία στο ελικόπτερο εκτός από υπηρεσιακούς παράγοντες επέβαινε και ο προσωπικός φίλος του Θεσσαλονικιός βιομήχανος Γιώργος Γεωργιάδης (ΦΙΞ).
Έτσι εγένετο το “Ξενία” Παλιουρίου, που έμελε να διαγράψει μια λαμπρή διαδρομή αίγλης, φινέτσας και φήμης. Μια εξαιρετική βιτρίνα του ελληνικού τουρισμού.
Την άνοιξη του 1961 άρχισε να λειτουργεί. Από τότε και μέχρι την “πτώση”του φιλοξένησε επώνυμους και μη, από τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, την περιφέρεια. Υπήρξαν εποχές που ο ενδιαφερόμενος έπρεπε να κάνει προκράτηση ή να βάλει “μέσο”, κάτι πολύ σύνηθες στον τόπο μας για να εξασφαλίσει τη διαμονή του.
Η πιο σοβαρή έλλειψη στην περίπτωση του “Ξενία” που ήταν και η γενικότερη έλλειψη για τη Χαλκιδική της εποχής εκείνης, ήταν τα έργα υποδομής. Ο δρόμος ήταν ασφαλτοστρωμένος από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τα Νέα Μουδανιά. Από εκεί και πέρα δρόμοι αγροτικοί, στρωμένοι με χαλίκι, αλλού χωραφόδρομοι, έκαναν τη μετάβαση στο θαυμάσιο αυτό ξενοδοχείο, βασανιστική. Όμως και σε άλλες υποδομές -αποχέτευση, υγιεινό πόσιμο νερό, άνεση τηλεφωνικής επικοινωνίας-, τουλάχιστον κατά τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του, η περιοχή υστερούσε και χώλαινε.
Εξάλλου η έλλειψη γέφυρας στη διώρυγα της Ποτίδαιας, υποχρέωνε οχήματα, κάρα, ανθρώπους και ζωντανά να τη διασχίζουν με το θρυλικό “σάλι” ΄΄όπως στις ταινίες γουέστερν.
Παρόλα αυτά το “΄Ξενία” Παλιουρίου με την υποδειγματική λειτουργία και τις απαράμιλλες φυσικές ομορφιές της περιοχής, γνώρισε ημέρες δόξας, αίγλης και διεθνούς φήμης.
Σήμερα, το άλλοτε διαμάντι του τουρισμού στην Κασσάνδρα καταρρέει αβοήθητο. Μία κατάσταση στη οποία οδήγησε η αδιαφορία, η αναλγησία και η έλλειψη φαντασίας των αρμοδίων παραγόντων.
Όποιος διέρχεται από την περιοχή και συνέβη να γνωρίσει το “Ξενία” σε εποχές δόξας, αντιλαμβάνεται την απόλυτη εγκατάλειψη και δεν μπορεί παρά να καταληφθεί από συναισθήματα θλίψης και αγανάκτησης.
Και όμως οι ομορφιές της φύσης και η γραφικότητα της περιοχής είναι πάντα εκεί στη θέση της.
Sic transit gloria turistica κατά τους Ρωμαίους.
