Κείμενο-φωτογραφίες: Nicolas Economou Photography
Μπορεί να είναι μια από τις σημαντικότερες πόλεις για τον Ινδουισμό, το Ισλάμ και τον Τζαϊνισμό, αλλά αποτελεί ορόσημο για τον Βουδισμό. Μια πόλη με ιστορία που ξεπερνά τα 4000 έτη και πληθυσμό 1.500.000 ανθρώπους είναι μια από τις πιο ατμοσφαιρικές πόλεις μπορεί να επισκεφτεί κάποιος στην Ινδία.
Η πόλη μαγνητίζει τους επισκέπτες κυρίως με το ποτάμι το οποίο είναι στην ουσία η ένωση 2 ποταμών, του Βαρούνα και του Άσι, εξού και το Βαρανάσι. Τα Γκατς, τα οποία είναι οι παρόχθιες πλατφόρμες, σκαλοπάτια και γειτονιές. Πάνω σε αυτά μπορεί να δει κανείς θρησκευτικές τελετές, παραδοσιακά κρεματόρια, ναούς, ξενοδοχεία μέχρι και θεατρικά έργα. Η αποτέφρωση βέβαια αποτελεί κομμάτι του Ινδουσιμού όπως και η καθημερινές νυχτερινές τελετές που γίνονται στα Γκατ αλλά και το ιερό μπάνιο των πιστών στα νερά του ποταμού.
Από την άλλη υπάρχει και το ισλαμικό στοιχείο, οι γειτονιές των μουσουλμάνων οι οποίοι είναι κυρίως τεχνίτες αλλά παράγουν και το γνωστό μετάξι από το Βαρανάσι. Ως μια σύγχρονη πόλη, έχει ένα τεράστιο πανεπιστήμιο, καταστήματα, εμπορικά που αφορούν κυρίως τους Ινδούς τουρίστες, αλλά και ένα κάστρο πάνω στο ποτάμι, το Ραμναγκαρ Φορτ.
Στην πόλη υπάρχει και ένα σπουδαίο μέρος με τεράστια αστρολογικά όργανα του 18ου αιώνα. Αναρίθμητα είναι τα μέρη που μπορεί να επισκεφτεί κανείς, από τα Άσραμ που φιλοξενούν οικογένειες αλλά και ανθρώπους που πηγαίνουν εκεί ώστε να πεθάνουν δίπλα στο ιερό ποτάμι, μέχρι και γκουρού με τους ακολούθους τους.
Χιλιάδες είναι και οι ναοί, όπως ο Χρυσός ναός μέσα στην πόλη που τον φυλάει ο στρατός, ναός του Χάνουμαν, θεού – μαϊμούς κτλ. Στην πόλη υπάρχουν γκαλερί αλλά και γλύπτες για τους φιλότεχνους αλλά και κέντρα με μαθήματα γιόγκα για τους πιο ανήσυχους.
Αυτά όλα είναι από την πλευρά της πόλης. Από την άλλη και λίγο πιο έξω, υπάρχει το Σάρναθ. Είναι ένας από τους πιο γνωστούς προορισμούς για τον Βουδισμό. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι Βουδιστικό κέντρο. Εδώ πρώτη φορά ο Βούδας κήρυξε τις αρχές του Βουδισμού και τον δρόμο για την Νιρβάνα. Εκεί σήμερα βρίσκονται πολλά απομεινάρια αλλά και το Νταμέκ Στούπα, που είναι εντυπωσιακό με τα 44 μέτρα ύψος που κατασκευάστηκε το 250πΧ από την δυναστεία των Ασόκα. Κάποτε όταν ζούσαν 1500 μοναχοί γύρω από αυτό έφτανε τα 100 μέτρα ύψος. Στούπα είναι ημισφαιρικά κτίρια, τόποι λατρείας στον βουδισμό όπου μέσα έχουν στάχτες από μοναχούς. Γύρω από την περιοχή αυτή υπάρχουν και άλλα σημαντικά μέρη, καταρχήν το αρχαιολογικό μουσείο της περιοχής. Το Τσαουκαντί στούπα πάνω σε κοντινό λόφο, ένα τεράστιο άγαλμα του όρθιου Βούδα κοντά στα 30 μέτρα ύψος, το οποίο είναι αντιγραφή του Μπαμίγια Βούδα που κατέστρεψαν οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Το άγαλμα βρίσκεται μέσα στην περιοχή των Ταϋλανδών βουδιστών. Παραδίπλα υπάρχει το μοναστήρι των Ιαπώνων, πιο πέρα ο ναός των Θιβετιανών με το διάσημο χρυσό άγαλμα του Βούδα, μέσα στην πόλη Νεπαλέζικος ναός και πολλά ακόμη μέρη που καθιστούν την περιοχή αυτή ιερή για τον Βουδισμό.
Το Βαρανάσι έχει ένα σύγχρονο και καθαρό αεροδρόμιο που σε προδιαθέτει, επίσης η ξενοδοχειακή του υποδομή είναι άριστη, από ξενοδοχεία 5 αστέρων γνωστών αλυσίδων μέχρι και χόστελς. Όσο για το φαγητό αν σε κάποιον δεν αρέσει το κάρυ και το καυτερό, υπάρχουν από γνωστά ταχυφαγεία μέχρι και εστιατόριο με πιο «δυτικό» φαγητό.
Η πόλη είναι τεράστια, για τις μεταφορές σου χρειάζεσαι ρίκσα, όχι ταξί, γιατί τα ρίκσα είναι τα πιο μικρά και ευέλικτα τρίκυκλα τα οποία αποφεύγουν την κίνηση πιο εύκολα. Όσο για την ασφάλεια στην πόλη, την μέρα δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο πρόβλημα, αλλά την νύχτα αλλάζει καθώς είναι μια σκοτεινή και βρώμικη πόλη. Η καλύτερη συμβουλή είναι να υπάρχει κάποιος αξιόπιστος ξεναγός σε μικρά γκρουπ καθώς τα μεγάλα είναι πιο δυσκίνητα σε αυτή τη πόλη.
Ινδία χωρίς Βαρανάσι δε θα ήταν Ινδία, οπότε η επίσκεψη εδώ είναι επιβεβλημένη. Φεύγοντας πέρα από τα μνημεία και το ποτάμι, την περίεργη αίσθηση των τελετών καύσης, της φτώχειας αλλά και του πλούτου των μαχαραγιάδων, σύγχρονων ή παλιών, σου μένει η αίσθηση των ανθρώπων. Τα χαμόγελα μέσα στη κακουχία. Το να σε κεράσουν ένα ποτήρι τσάι σε πήλινο ποτήρι μιας χρήσης και ας μη τους ξαναδείς ποτέ. Απίστευτη Ινδία όπως πάντα…
