Πόσες ψυχές πάνω στη γη δε θυσιάστηκαν για αυτό το ερώτημα; Πόσο μελάνι έχει χυθεί για να αναλυθεί η σχέση εργασίας και αμοιβής; Συζητήσεις για δικαιώματα, υποχρεώσεις, διαφωνίες, ρήξεις, υπονοούμενα, αλληλοκατηγορίες ακόμη και μεταξύ εργαζομένων, του τύπου : « Εσείς του δημοσίου είστε τεμπελχανάδες, τζάμπα πληρώνεστε», « σιγά μη δουλέψω για 400 ευρώ, να με ξεζουμίζει και να με εκμεταλλεύεται ο άλλος… Δεν κάθομαι καλύτερα σπίτι μου; », « ο Γερμανός εργάτης παίρνει 2.000 ευρώ, εγώ γιατί μόνο 500..;» και πολλά άλλα φυσικά. Συνήθως ο εργαζόμενος θέλει τα μέγιστα, ο εργοδότης να δώσει τα ελάχιστα…
Μέχρι να αποφασίσουμε πότε θα μπει ένα τέλος στο Ελληνικό μαρτύριο που ζούμε – ειδικά στον τομέα της εύρεσης εργασίας- ας δούμε τι συμβαίνει σε άλλα μέρη της υφηλίου και συγκεκριμένα στις Μαλδίβες αυτόν τον εκπληκτικό προορισμό που οι τουρίστες απολαμβάνουν με το παραπάνω όλα όσα διαφημίζονται… Μνημειώδη γαλήνη και ησυχία, παραλίες με κάτασπρες αμμουδιές, τουρκουάζ λιμνοθάλασσες με κρυστάλλινα νερά, κοκκοφοίνικες, ρομαντικά ηλιοβασιλέματα που σβήνουν στη θάλασσα, κα.
Ωστόσο όλα αυτά θα ήταν ένα τίποτε χωρίς τους ανθρώπους που προσφέρουν αυτό που ονομάζεται εκπληκτικό σέρβις, που είναι κάτι παραπάνω από υποδειγματικό. Η ζεστή συμπεριφορά, η φιλοξενία, η οργάνωση, η τουριστική συνείδηση που θα βιώσετε, από τον ταπεινό αχθοφόρο, μέχρι το διευθυντή του ξενοδοχείου, θα σας εντυπωσιάσουν.
Άνθρωποι που μόνο σας χαμογελούν, όχι από υποχρέωση ή για να σας καλοπιάσουν και να πάρουν κάποιο φιλοδώρημα. Δε βγάζουν δουλοπρέπεια και υποτέλεια του φτωχού εργαζομένου στον πλούσιο τουρίστα..
Συμπεριφέρονται έτσι γιατί τους βγαίνει αβίαστα. Να σας εξυπηρετήσουν, να νιώσετε όμορφα…
Κάποιος θα κουβαλήσει τις βαλίτσες σας από το αεροδρόμιο μέχρι το δωμάτιο, άλλος θα προσφέρει χυμό ή παγωτό για το καλωσόρισμα, άλλος καραμέλες και κρύα νερά μέσα στο πλοιάριο που θα σας μεταφέρει στο ξενοδοχείο , άλλος βρεγμένη παγωμένη αρωματική πετσέτα για να δροσίσετε το πρόσωπό σας, και άλλος θα σας βρει στην απόμερη παραλία για να γευτείτε φρεσκοκομμένα φρούτα ή θα προσφερθεί να σας κόψει καρύδα σκαρφαλώνοντας στον κοκοφοίνικα.
Όλα τα παραπάνω γίνονται παντού και κάθε στιγμή της διαμονής σας.
Όσο για τα ξενοδοχεία, είναι σίγουρο ότι αυτά που θα απολαύσετε θα ξεπεράσουν κατά πολύ τις προσδοκίες σας. Λειτουργούν όλα τόσο οργανωμένα που θα πείτε αβίαστα «χαλάλι τα χρήματα που έδωσα» !
Εσείς δώσατε αρκετά χρήματα για να καλοπεράσετε. Αυτοί οι «χαρούμενοι και γελαστοί» άνθρωποι ποιοι είναι; Πως αμείβονται άραγε; Πως διαβιούν ; Πως νιώθουν;
Μιλήσαμε με αρκετούς και μας είπαν πολλά. Οι πλειοψηφία δεν είναι ντόπιοι, αλλά από κοντινές σχετικά χώρες με τεράστια οικονομικά προβλήματα, όπως η Σρι Λάνκα, το Μπαγκλαντές, η Ινδία αλλά και οι Φιλιππίνες, ενώ συναντήσαμε στελέχη από Βουλγαρία, Ρουμανία και Ουκρανία ( δντες και υπεύθυνοι πωλήσεων).
Ο μισθός τους είναι κοντά στα 200-250 δολάρια, τα οποία όλα πηγαίνουν στις χώρες τους για να επιβιώσουν οι οικογένειές τους. Δεν γνωρίζουμε αν ήταν ειλικρινείς, αλλά μας δήλωσαν ευχαριστημένοι ! Διότι «τουλάχιστον ζουν τα παιδιά μας και οι γυναίκες με τα αυτά τα χρήματα…» Σε νησί-θέρετρο που διαμείναμε, σε σύνολο 150 τουριστών υπήρχαν πάνω από 200 εργαζόμενοι ! Ήταν τόσοι πολλοί, που σπάνια νιώθαμε μόνοι.. Τις ώρες που δεν εργάζονται, διαβιούν «εγκλωβισμένοι» συνήθως στο κέντρο του κάθε νησιού, ενώ κοιμούνται μόνοι ή ανά δύο, μόνο ο διευθυντής και κάποια στελέχη του θέρετρου… Και φυσικά τον ελεύθερο χρόνο δεν περιφέρονται ανάμεσα στους πελάτες.
Μην προσπαθήσετε να κάνετε συγκρίσεις με το τουριστικό εργασιακό καθεστώς της Ελλάδας, αφού η φιλοσοφία ζωής εκεί και τα μεγέθη είναι εντελώς διαφορετικά. Ο Έλληνας εργαζόμενος δεν θα καθόταν εκεί ούτε μισή μέρα.
Υπάρχουν χώρες της Ασίας που η εξαθλίωση είναι τόσο τραγική, που ο εκατομμύρια άνθρωποι παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς ή δουλεύουν άπειρες ώρες για 100 δολάρια και λένε και ευχαριστώ…
Στην Ελλάδα ο τουρισμός είναι επίσης η βαριά βιομηχανία της χώρας. Ωστόσο ο μέσος Έλληνας δεν την έχει δει με κάλο μάτι όσον αφορά την απασχόληση, ούτε σαν μια ευκαιρία για καριέρα. Για κάποιους εργαζόμενους είναι αναγκαστική επιλογή. «Σιγά μη γίνει το παιδί μου γκαρσόνι», το ακούσαμε πολλές φορές ενώ στις τουριστικές σχολές οι βάσεις για χρόνια είναι χαμηλές, δείχνοντας την έλλειψη ενδιαφέροντος από τα νέα παιδιά.
Η χώρα ποτέ δεν είδε με σοβαρότητα την αναβάθμιση της τουριστικής εκπαίδευσης, ενώ δεν ελέγχει με συνέπεια και συνέχεια τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μεταξύ ξενοδόχου και ξενοδοχοϋπαλλήλου.
Η άποψη του μέσου Έλληνα είναι ότι στον τουρισμό οι εργαζόμενοι δουλεύουν πολύ και αμείβοντα ελάχιστα ωστόσο επίσημες έρευνες λένε πως ο μέσος μισθός είναι κοντά στα χίλια ευρώ.
Τι πραγματικά συμβαίνει; Είναι ο ελληνικός τουρισμός μια εργασιακή γαλέρα ή θύμα κάποιων μεμονωμένων περιπτώσεων που δυσφημούν όλο τον κλάδο; Αξίζει κάνεις να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον τουρισμό ή είναι ένας χώρος χωρίς επαγγελματική προοπτική παρα μόνο για περιστασιακή απασχόληση; Πολύ δουλειά για λίγα χρήματα ή κάτι εντελώς διαφορετικό;
Είναι λίγο απ’ όλα καθώς την ελληνική τουριστική βιομηχανία την αποτελούν ερασιτέχνες και επαγγελματίες, μεγάλοι και μικροί, ευσυνείδητοι και ασυνείδητοι, που ο καθένας έχει τη δική του θεωρία για το τι σημαίνουν τα εργασιακά δικαιώματα.