Κείμενο – φωτογραφίες: Omorfa taxidia
“Τώρα που έγινε όλη η θάλασσα γιαούρτι, εμείς δεν έχουμε κουτάλια…” Ελληνική παροιμία
Σε πρόσφατο οδικό μας ταξίδι από τη Θεσσαλονίκη στη Σπάρτη, νιώσαμε ανάμεικτα συναισθήματα σχετικά με την κατάσταση του νέου οδικού δικτύου. Από τη μια πλευρά θαυμάσαμε τις σύγχρονες υποδομές και από την άλλη πάθαμε σοκ με τα αλλεπάλληλα διόδια, αλλά και το συνολικό κόστος μετακίνησης. Στην επιστροφή και με σημείο εκκίνησης τη Σπάρτη, σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα μικρό ρεπορτάζ, να φωτογραφίζουμε κάθε σταθμό, να υπολογίσουμε τιμές κτλ και στο τέλος να σας δώσουμε μια συνολική εικόνα, για τη νέα κατάσταση στους εθνικούς δρόμους.

 Ξεκινήσαμε από τη Σπάρτη με ενθουσιασμό, αλλά κάπου μεταξύ Λαμίας και Λάρισας τα παρατήσαμε. Ήταν αδύνατο να καταγράψουμε τόσους πολλούς σταθμούς διοδίων. Νιώθαμε απόλυτα νικημένοι και ταπεινωμένοι με αυτά που βιώναμε, αλλά δεν ξέραμε από ποιους… Το κράτος που διαχειρίζεται δημόσιο και Ευρωπαϊκό χρήμα και καυχιέται κι από επάνω σε εμάς τους ιθαγενείς, ότι μας χαρίζει πανάκριβα καθρεπτάκια; Τους ιδιώτες που διαχειρίζονται τους δρόμους; Το κακό μας το κεφάλι που δεν μπορεί να διαχειριστεί πλέον τίποτα…;

Θέλαμε να κλάψουμε, αλλά και να γελάσουμε με τις συνεχόμενες στάσεις για να βάζουμε το χέρι στην τσέπη και να πληρώνουμε, να πληρώνουμε, να πληρώνουμε. Συνέχεια, αλλεπάλληλα, βασανιστικά, σχεδόν κάθε μισή ώρα σε ένα ταξίδι  περίπου 750 χιλιομέτρων και δεκάδων ( σχεδόν 20 !!!) σταθμών διοδίων και με συνολικό κόστος πάνε-έλα που πλησιάζει τα εκατό ευρώ για ένα κανονικό επιβατικό όχημα, συν καύσιμα, φθορές κτλ. Με τα νεύρα μας έπαιζαν επίσης και οι φωτεινές ενδείξεις του τύπου : ” Τηρώ απόσταση ασφαλείας”, ‘ Ακούστε τον τάδε ραδιοφωνικό σταθμό για ενημέρωση”, “Καθαρίζουμε την Ελλάδα” κτλ, προκαλώντας μας να σκεφτόμαστε : ” Εσάς θέλουμε να καθαρίσουμε με τέτοια τιμολογιακή πολιτική”.

Ήταν τέτοια η οικονομική μα κυρίως η ψυχική καταπόνηση, που σκεφτήκαμε έστω την τελευταία στιγμή να βγάλουμε  έναν ηλεκτρονικό “εισιτήριο“. Τουλάχιστον να μην σταματάμε συνέχεια, αλλά και να κερδίσουμε κάποια έκπτωση, αφού κάπου μας μοιράστηκαν διαφημιστικά φυλλάδια για μειώσεις τιμών ανάλογα τις διελεύσεις. Σταματώντας σε κάποιο από τα γραφεία εξυπηρέτησης, η ευγενική και άριστα καταρτισμένη υπάλληλος, μας ενημερώνει  πως ο δρόμος είναι “κατανεμημένος” σε διαφορετικές εταιρείες (Αττική οδός, Μωρέας, Νέα Οδός, Ολύμπια οδός, Κεντρική οδός, Αυτοκινητόδρομοι Αιγαίου, Εγνατία Οδός κτλ). Ναι μεν προαγοράζεις το ηλεκτρονικό κουτί που έχει “συνδεδεμένες” όλες τις εταιρίες και δεν σταματάς σε κάθε σταθμό διοδίων αφού η χρέωση γίνεται αυτόματα, αλλά οι εκπτώσεις γίνονται μόνο στο κομμάτι του δρόμου που ανήκει στην εταιρεία από την οποία αγόρασες το ηλεκτρονικό σύστημα χρέωσης.

Δεν ξέρουμε πόσο θα συνεχιστεί αυτή η απαράδεκτη κατάσταση, αλλά η ανύπαρκτη ως μηδενική κίνηση οχημάτων που είδαμε στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής Σπάρτη-Θεσσαλονίκη, μας είπε πολλά για το μέλλον αυτής της χώρας. Η εθνική οδός είναι κυριολεκτικά δρόμος φάντασμα.

Η διάθεση για κάποιο ταξίδι εντός της χώρας είναι πλέον απαγορευτική. Μεταξύ των άλλων μεγάλοι χαμένοι και οι τουριστικές περιοχές που βλέπουν όλο και λιγότερους Έλληνες ταξιδιώτες. Για αυτό και οι αεροπορικές μετακινήσεις όπου είναι εφικτό, αναπτύσσονται όλο και περισσότερο. 

Ευτυχώς φτιάχτηκαν οι δρόμοι έστω αργά και με καθυστέρηση δεκάδων ετών. Δυστυχώς όμως : “Τώρα που έγινε όλη η θάλασσα γιαούρτι, εμείς δεν έχουμε κουτάλια…”