Στη Θεσσαλονίκη το επετειακό εορταστικό τριήμερο έληξε πριν από λίγο με την μεγάλη στρατιωτική παρέλαση. Οι επίσημοι αποχώρησαν και κατά σύμπτωση βγήκε ο ήλιος, καθώς το πρωί επικρατούσε βροχερός καιρός με πολύ αέρα. 
Για ένα τριήμερο, οι παντός είδους “επίσημοι” αλώνιζαν την πόλη με τις απαστράπτουσες λιμουζίνες τους, οι οποίες φέτος έμοιαζαν να είναι περισσότερες από όσες μπορούν να αντέξουν τα σμπαραλιασμένα νευρά των ταλαιπωρημένων πολιτών. 
Πολλοί ήταν και οι αστυνομικοί που ανοιγόκλειναν τους δρόμους ανάλογα με τις διαθέσεις των… λιμουζινών. “Αυτά έκαναν και οι προηγούμενοι” απαντούσαν κάποιοι, μάλλον με νευρικότητα, σε όσους διαμαρτύρονταν για αυτή την κατάσταση. Δεν είχαν άδικο καθώς πράγματι, άλλες φορές περισσότερο και άλλες λιγότερο, αυτά έκαναν και οι προηγούμενοι. Και έτσι άρχιζε μια ατέρμονη κοκορομαχία για το ποιος έκανε τα χειρότερα. Κάνεις όμως δεν απαντά στο ερώτημα, πότε επιτέλους θα πάψουν οι εκπρόσωποι του πολιτικού μας συστήματος να συμπεριφέρονται ως αρχοντοχωριάτες; Να κυκλοφορούν με ταπεινότητα και σεμνότητα και όχι ως οι Τραμπ της ψωροκώσταινας. 
Επ’ ευκαιρία της σημερινής παρέλασης, θυμήθηκα κάτι που συνέβη κάποτε στην Βουδαπέστη. Έπεσα πάνω σε μια μεγάλη παρέλαση. Καμιά σχέση με αυτές που βλέπουμε στη χώρα μας. Ήταν απίστευτα εντυπωσιακή σε σχηματισμούς, βηματισμό, μουσικές, χρώματα κλπ. Έμεινα καθηλωμένος αν και ως ξένος δεν είχα κάποια συναισθηματική φόρτιση με το τι αντιπροσώπευε αυτή η παρέλαση για τον Ουγγρικό λαό.
“Κάθε πότε κάνετε παρέλαση” ρώτησα τον Ούγγρο ξεναγό. “Κάθε τέσσερα χρόνια” μου απάντησε για να ρωτήσει με τη σειρά του “εσείς κάθε πότε κάνετε παρέλαση στην Ελλάδα;” “Τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο” του απάντησα. “Μα εσείς είστε πλούσιοι” μου είπε με έκπληξη που τη θυμάμαι ακόμη στο πρόσωπο του. 
Χρόνια μετά κατάλαβα πως δεν ήμασταν πλούσιοι, απλά ανόητοι. Και παραμένουμε…