Γράφει και φωτογραφίζει η Εύα Τσαουσίδου
Κρουαζιέρα θα σε πάω……μου το πρότειναν και πέταξα από την χαρά μου! Η πρώτη εμπειρία κρουαζιέρας θα σου μείνει σίγουρα αξέχαστη, είτε γιατί απλώς θα την λατρέψεις είτε γιατί δεν θα την επιλέξεις ποτέ ξανά. Με χαρά μπορώ να δηλώσω το πρώτο. Αιωρείται μία παρεξηγημένη αντίληψη για το θέμα της κρουαζιέρας, δεν είναι ένα πλοίο που θα σε μεταφέρει από νησί σε νησί, είναι διακοπές πάνω σε ένα κρουαζιερόπλοιο που κάνει στάσεις γνωριμίας στα νησιά.
Κάπως έτσι το παρθενικό μου ταξίδι εν πλω ήταν γεγονός και ας ζαλίζομαι στα καράβια. Όταν όμως σάλπαρε το Olympia της Celestyal Cruises, νόμιζα ότι βρισκόμουν σε πλωτό ξενοδοχείο και όλα ήταν στα πόδια μου, φαγητό, ποτά, ανέσεις, διασκέδαση. Άλλαζα τα καταστρώματα από την ηλιόλουστη πρύμνη, στην πισίνα και στους απόκοσμους πλαϊνούς διαδρόμους για στιγμές ηρεμίας με θέα την θάλασσα. Με εντυπωσίασε η ποικιλία των χώρων για όλες τις στιγμές της ημέρας αλλά και οι συνεχείς δραστηριότητες για όλες τις ηλικίες. Διότι πιστέψτε με, συναντά κανείς από νεογέννητο μέχρι υπερήλικα, και από Έλληνα και Ασιάτη, μέχρι Αμερικανό.
Αυτή είναι η λεπτομέρεια που πρέπει να συνειδητοποιήσεις, δεν είσαι μόνος αλλά συγκατοικείς με 1500 άτομα, επισκέπτες και πλήρωμα, διαφορετικής κουλτούρας και συνηθειών. Κατ’ επέκταση σε ώρες αιχμής χρειάζεται λίγη υπομονή.
Το πολιτισμικό σοκ ήρθε την πρώτη μέρα στο μεσημεριανό γεύμα που η ουρά ήταν ατελείωτη. Στο χρόνο, λοιπόν, της αναμονής είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω τους γύρω μου, αρκετά ζευγάρια άνω των 40, κακομαθημένα ξένα κολεγιόπαιδα, παρέες μεγαλύτερης ηλικίας και οικογένειες με παιδιά που κρατάνε την παράδοση για ένα τέτοιο ταξίδι κάθε χρόνο.
Αυτοί που είχαν προ-παιδεία στην κρουαζιέρα θα σου μιλήσουν μαγεμένοι πως είναι το ιδανικό ταξίδι όπως ο κος Ανδρέας που έκανε για 18η φορά το ίδιο ταξίδι. Άλλοι πάλι θα εκφράσουν τα ζωώδη τους ένστικτα ιδίως την ώρα του φαγητού. Κάθε φορά που τελείωνα το γεύμα μου, σήκωνα το κεφάλι και ντρεπόμουν για κάποιους συνταξιδιώτες μου. Επικρατούσε ένα χάος πιάτων, ανέγγιχτων φαγητών και γλυκών. Όσο, λοιπόν, παιδιάστικο και αν ακούγεται είναι ανήθικο να πετάς φαγητό όταν άλλοι πεινάνε, μάλλον όμως κάποιοι το έχουν ξεχάσει.
Ήταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή που ξεχώρισα τους μικρούς ήρωες, το πλήρωμα. Θα βρει κανείς άτομα από όλον τον κόσμο που είναι πάντα εκεί να σε εξυπηρετήσουν με χαμόγελο ανεξάρτητα την κούρασή τους. Το έργο τους είναι να μας εξυπηρετούν, αλλά δεν είναι υπηρέτες μας και αξίζουν την ευγένειά μας, κάτι ακόμη που μάλλον έχουμε ξεχάσει. Ο Λουντοβίκ από τον Άγιο Μαυρίκιο, η Γιν από την Κίνα, ο Γιούρι από τη Βουλγαρία και πολλοί άλλοι που για μένα είναι κομμάτι της εμπειρίας που λέγεται κρουαζιέρα.
Όταν ανοίγει το μεγάφωνο και ακούς ότι έφτασες σε ένα ακόμη νησί, ξεχύνεσαι για να το θαυμάσεις έστω και για λίγο. Την κοσμοπολίτικη ομορφιά της Μυκόνου, την μυστικιστική ατμόσφαιρα της Πάτμου, τη μαγεία της αρχαίας Εφέσου, την άγρια σαγήνη της Σαντορίνης. Σεργιάνι στα σοκάκια κάθε νησιού, ψώνια σε μαγαζάκια αναμνηστικών, φωτογραφίες στους μύλους και στα ηλιοβασιλέματα. Για μερικές ώρες μετατρέπεσαι σε τουρίστα μέχρι να γυρίσεις στο πλοίο-σπίτι σου για λίγες μέρες. Και είναι ωραία να γυρνάς σπίτι, γεμάτος εικόνες από μέρη που πάντα ήθελες να επισκεφθείς, αλλά και μέρη που δεν πίστευες ότι θα φτάσεις.
Όταν αντίκρισα τον Πειραιά ήξερα πως το βιβλίο κρουαζιέρα μόλις είχε ανοίξει για μένα. Άφησα πίσω μου όλους τους ανθρώπους που γνώρισα με ένα ζεστό χαμόγελο και γέμισα περήφανα μία ακόμη σελίδα του άλμπουμ της ζωής μου. Άλλωστε τα άλμπουμ είναι για να γεμίζουν, οι άνθρωποι για να ταξιδεύουν και η ζωή για να απολαμβάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε, σωστά; Καλό καλοκαίρι!
