Γράφει η Ηλέκτρα Αντωνιάδου

Η παραλία «Άντονυ Κουίν» στη Ρόδο, σε ένα στενό, απάνεμο κολπάκι, με τα σκαλάκια που οδηγούν σε αυτήν, τα βραχάκια στο νερό και τα πεύκα που τη στεφανώνουν, είναι μια από τις πιο φημισμένες του νησιού. Εδώ γυρίστηκε η επική πολεμική ταινία «Τα κανόνια του Ναβαρόνε» το 1961, με πρωταγωνιστή τον γνωστό ηθοποιό και νονό της παραλίας, κάνοντάς την γνωστή στο πανελλήνιο μέχρι σήμερα.

Κι όμως, αυτή η όμορφη γραφική παραλία έχει γεμίσει από άκρη σε άκρη, από το πιο μικρό βραχάκι της ως το τελευταίο κύμα που σκάει στα βότσαλα, ξαπλώστρες επί πληρωμή. Σε όλο το μήκος της στενής και ειδυλλιακής ακτής δεν υπάρχουν παρά πεντέξι μέτρα – ακριβώς δεξιά από το κιόσκι των ενοικιαζόμενων θαλάσσιων ποδηλάτων – όπου μπορεί κανείς να καθίσει στην άμμο, και στα οποία στριμώχνονται κάποιοι τουρίστες που πάνε κόντρα στο ρεύμα και έχουν φέρει τις δικές τους καρέκλες, ή που θέλουν απλά να ξαπλώσουν στον ήλιο, νιώθοντας την άμμο στα πόδια τους.

Όλο το τοπίο της παραλίας το ορίζει το μπλε ελεκτρίκ από τις πλαστικές ξαπλώστρες και το συνδυασμένο μπλε-κίτρινο από τις ομπρέλες. Εκτός από αισθητικά κακάσχημο και αταίριαστο με το περιβάλλον, καθώς φανερώνει μια υπερβολική ανθρώπινη παρέμβαση που καλύπτει, μειώνει και εν τέλει πνίγει την ομορφιά του φυσικού τοπίου, το καθεστώς αυτό είναι και εκβιαστικό για τους επισκέπτες της παραλίας που δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν ξαπλώστρα. Όχι ότι δεν θέλουν να πληρώσουν, απλώς προτιμούν να ξαπλώσουν στην άμμο.

Οι ντόπιοι απαντούν ότι πριν τοποθετηθούν οι ξαπλώστρες – τις οποίες διαχειρίζεται ένας νέος επαγγελματικός κλάδος, οι «ομπρελάδες» – οι τουρίστες που επισκέπτονταν το μέρος γκρίνιαζαν και τις ζητούσαν, διότι η επιφάνεια της παραλίας είναι σκληρή και γεμάτη βότσαλα. Κι εφόσον οι τουρίστες το επιθυμούσαν, οι ίδιοι που έρχονται κάθε χρόνο συμβάλλοντας τα μέγιστα στην εθνική αλλά και τοπική οικονομία αφήνοντας πολύτιμο συνάλλαγμα, στους νησιώτες δεν έμενε παρά να καλύψουν αυτό το κενό στις παρεχόμενες υπηρεσίες τους.

Δεν ισχύει όμως αυτό. Διότι, αν ήταν πράγματι έτσι, θα μπορούσαν οι ξαπλώστρες να είναι στοιβαγμένες σε μερικά σημεία στην άκρη και να νοικιάζονται σε όποιον το επιθυμεί. Έτσι θα μπορούσαν να απολαύσουν την παραλία ακριβώς όπως θέλουν, τόσο οι επιθυμούντες την ξαπλώστρα όσο και οι μη.

Εναλλακτικά, κι επειδή κάποιες από τις συγκεκριμένες ξαπλώστρες συνοδεύονται από ομπρέλες οι οποίες είναι καρφωμένες σε σταθερό σημείο στην άμμο, θα μπορούσε η μισή παραλία να είναι κατειλημμένη και η μισή ελεύθερη – όπως άλλωστε ορίζει και ο νόμος.

Τίποτα όμως από τα παραπάνω δεν ισχύει. Τα περί «ανάγκης» ύπαρξης ξαπλώστρας εκ μέρους των τουριστών είναι απλά δικαιολογίες. Η αλήθεια είναι -δυστυχώς η αυτονόητη- ότι η κατάληψη και του παραμικρού βότσαλου στην παραλία «Άντονυ Κουίν» της Ρόδου έχει γίνει αποκλειστικά για να εξυπηρετηθούν οικονομικά συμφέροντα.

Κοινώς, οι ξαπλώστρες έχουν μπει με το «έτσι θέλω» παντού μόνο για την κονόμα.

Κρίμα. Γιατί σε μια τέτοια παραλία αξίζει καλύτερη μοίρα. Το προϊόν έχει υποβαθμιστεί αισθητικά – ως εκ τούτου, κάποια στιγμή στο μέλλον και εμπορικά – ένα μεγάλο μέρος των επισκεπτών της αποκλείεται και παίρνει των ομματιών του, με τους διαχειριστές των ομπρελών να κάνουν τη «μπάζα» τους εις βάρος τους, και κανείς δεν αντιδρά.

Πού είναι μια κεντρική εξουσία αποφασιστική, προκειμένου να σταματήσει αυτό το χάλι; Δεν είναι θέμα αριστερής ή συντηρητικής κυβέρνησης. Δεν έχει να κάνει ούτε με το δημόσιο χρέος, ούτε με την ευαγγελιζόμενη ανάπτυξη, ούτε με την ανεργία, το μεταναστευτικό, την εκκλησία, όλα τα υπόλοιπα διαφιλονικούμενα θέματα μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Έχει να κάνει με την αγάπη στη φύση και το σεβασμό στο Ωραίον. Κανένας υπεύθυνος πολιτικός δεν έχει νιώσει την επιθυμία, έστω ως νέος, να στρώσει την πετσέτα του στην άμμο σε μια εξόρμηση στην παραλία με φίλους, απολαμβάνοντας το μπάνιο του «χύμα», κάτω από τα πεύκα και τον γαλάζιο ουρανό;

Δεν χρειάζονται ακραίες λύσεις και κλάματα. Ας δοθεί η μισή παραλία στους τουρίστες που επιθυμούν ξαπλώστρα και η άλλη μισή στους υπόλοιπους. Απλά πράγματα. Ή μήπως όχι;